‘Vind je het nog wel leuk?’ vroeg mijn vriendin, nadat ze geduldig mijn tirade over het door-corona-aangepaste-onderwijs had aangehoord en alle bijbehorende perikelen die dit organisatorisch met zich meebracht tot zich had genomen. ‘Wat is dat nou voor een vraag?’ bromde ik, ‘what’s leuk got to do with it?’
Het is niet anders. En nee, dat we studenten superweinig in levende lijve zien, dat we regelmatig online zitten te klooien, dat we elkaar op de gang niet herkennen aangezien de helft van je gezicht bedekt is, dat teamuitjes verboden zijn – er is he-le-maal niks leuks aan. En ja, regelmatig denk ik wanneer mijn wifi hapert tijdens mijn online college: dit is niet waarom ik het onderwijs ben ingegaan.
Kleine klassen
Ze keek me aan alsof ik toch een ontslagbrief zou moeten overwegen. Maar toen ik me dat probeerde voor te stellen popten er ineens allerlei redenen op om dit niet te doen. Dus laat ik jullie meenemen in mijn top drie redenen om te blijven werken in het Hoger Onderwijs.
Ten eerste de kleine klassen. Een droom die waarheid wordt. Hoe fijn is het om 1 op 8 te staan? De eerste verzoeken van docenten zijn al bij me binnengekomen – of we dit niet altijd zo kunnen doen. Je kent na één bijeenkomst alle namen, iedereen is zichtbaar, niemand kan duiken. Studenten leren met elkaar samen te werken alsof ze een klein team zijn en er is in die vier uur ineens tijd en aandacht voor het experimenteren met open werkvormen of voor een onverwacht gesprek.
Volhouden
Reden nummer twee is mijn veerkrachtige team. Iedereen doet het gewoon: omschakelen, incasseren, out-of-the-box-oplossingen zoeken, volhouden, Articulate Rise (online leeromgeving) vullen, een anti-racisme-plan maken samen met studenten – noem het, en ze doen het. En ondanks dat ze regelmatig moe en uitge-zoomd zijn maken ze tijd voor elkaar en hebben we lol.
Derde reden: het wegvallen van reistijd. Ontbijten was nog nooit zo ontspannen. Sommigen van ons rollen om kwart over acht uit hun bed, anderen rennen eerste een rondje voordat ze achter de pc kruipen. En aan het einde, hop, kun je gewoon nog even de hond uitlaten voordat je aan de spaghetti begint.
Ik blijf nog even.
Paulien van den Burg is hoofddocent social work in Almere
