Ik ben prikkelbaarder dan een egel in winterslaap. Niks voelt meer normaal en alles is moeilijk. Ik klink als een peuter met een woedeaanval, en zo voel ik me ook wel een beetje. Alles is stom en ik ben nog nét niet aan het stampvoeten wanneer mama niet de goede chocola heeft gehaald. Ik word he-le-maal gek van al die coronamaatregelen. Wanneer komt het normale leven weer terug?!
Ik kan niet naar mijn werk in een kroeg, ik mag vier uurtjes per week naar Windesheim en normaal met vrienden afspreken zit er ook niet in. Let op de afstand, niet te veel reizen, maximaal drie mensen op bezoek en dat maar één keer per dag. Mijn sociale wereldje staat behoorlijk onder druk en daardoor ben ik niet bepaald het zonnetje in huis.
Vooral mijn vriend heeft het flink te verduren: die lijkt helemaal niks goed te kunnen doen momenteel. Neem vorige week. Ik wilde samen wat leuks doen voor Halloween maar hij moest dat eerst even thuis overleggen. Dat zorgde voor irritatie bij mij. ‘Bel me zo’ en een boel andere boze appjes om later pas te beseffen dat ik misschien een béétje te dramatisch reageerde… oeps.
En zo gaat het voortdurend de laatste tijd. Mijn lontje is korter dan de nagel van m’n kleine pink en daardoor loopt álles in de soep. Stress brengt bij mij altijd een heleboel klachten met zich mee: van rugpijn tot uitstelgedrag op school en zelfs complete lusteloosheid. Ik ben er helemaal klaar mee. Deze zucht-puf-steun verkondig ik ook overal, of men het horen wil of niet, maar veel oplossen doet het niet.
Alles is tegenwoordig ook ingewikkelder. Als ik mensen uitnodig, moet ik er rekening mee houden dat iedereen op genoeg afstand zit. En dat iedereen een duidelijk herkenbaar eigen glas heeft, en niet uit dezelfde chips bak pakt en, en, en… Wat een gedoe. Ik kan niet zo goed tegen gedoe, gedoe maakt me kriegelig. De control freak in mij gilt moord en brand als de dingen niet lopen zoals ze zouden moeten.
Ik kan niet wachten tot we weer normaal kunnen knuffelen en gezellig op een kluitje kunnen zitten. Ik weet het, het moet maar even zo, maar soms moet je even heel hard schreeuwen dat het allemaal ontzettend stom is. En wie geeft me ongelijk?
Samira Antonisse, eerstejaars journalistiek
