Onder miljonairs komen verhoudingsgewijs vier keer zoveel dyslectici voor. Ik verzin dit niet, maar las het in Huh?! De techniek van het omdenken, van Berthold Gunster. En dus, zo meent Gunster, is het reëel om uit het oogpunt van financieel succes dyslexie als een kans te zien.
Die bewering lijkt onderbouwd te worden als je eenmaal begint te googlen. Op het web wemelt het van de bekende en rijke dyslectici: Albert Einstein (zie foto), Picasso en Leonardo da Vinci bijvoorbeeld, maar ook Tom Cruise, Robbie Williams en Wubbo Okkels. Het is zo’n eervolle rij, dat je er bijna naar zou verlangen om de diagnose zelf ook te krijgen.
Studiesucces?
Maar hoe bemoedigend is zo’n rijtje eigenlijk voor studenten met dyslexie? Is dyslexie ook een kans als je ‘financieel succes’ vervangt voor ‘studiesucces’? Ik kan me voorstellen dat omdenken voor de dyslectische student een zegen kan zijn (Ah, eindelijk af van dat denken in problemen!) maar soms ook een vloek (Alles leuk en aardig, maar aan het einde van de rit moet ik toch écht die scriptie schrijven).
Studenten met dyslexie die bij mij voor extra begeleiding komen, ervaren gemiddeld genomen een hogere studiedruk dan hun studiegenoten zonder die beperking. Als lezen en schrijven meer moeite kost, moet je nu eenmaal meer inspanning leveren.
Een groot verschil met de dyslectici die op het web staan, is dat studenten zich moeten conformeren aan de eisen die hun opleiding stelt. Veel beroemde dyslectici zijn mensen die hun eigen pad hebben gevolgd. Dat konden ze doen vanwege hun bijzondere talenten, of omdat ze de kracht hadden om hun eigen koers uit te stippelen.
Eigen manier
Betekent dit dat dyslectici maar beter niet kunnen gaan studeren? Zeker niet. Het zou wel helpen als zij wat vaker mogen afwijken van de gebaande paden en op hun eigen zinnige manier kunnen laten zien dat ze de theorie beheersen. Einstein verwoordde dat ooit treffend toen hij zei: ‘Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will spend its whole life believing that it is stupid.’
Sluit dat niet prachtig aan bij het motto ‘We care, we dare, we share’, waarin Windesheim stap voor stap werkt aan een toekomstperspectief waarin elke student zijn eigen persoonlijke leerroute volgt? Ik kan niet wachten tot het zover is.
Judith van der Stelt is schrijfcoach en dyslexiespecialist bij het Studiesuccescentrum Almere
