Het is soms gewoon een brij. Als ik Teams open en niet meer weet of het dinsdag of woensdag is, als zowel de uren als de weken door elkaar gaan lopen. De tijd smeert zich uit, zoiets. Vloeibaar als een bord Brinta dat net te lang heeft staan wachten voordat je het opeet. Brij met een dikke bovenlaag die overal aan blijft plakken. Ik wacht op een leven na corona.
Knuffel
Nu wacht ik vaker. Op de trein, mijn salaris, of totdat Back To The Future 3 op Netflix staat. Het helpt als er een datum of tijd op zit, dan weet ik waar ik aan toe ben. Zonder datum is dat lastig. Wachten is natuurlijk zo oud als de mensheid. Of je nu als Farao een piramide wilt bouwen voordat je doodgaat, als kapitein uitkijkt naar het vaste land omdat je hele bemanning met scheurbuik ligt te creperen, of dat je een corona-vaccinatie wilt krijgen om met een gerust hart je moeder of oma in een verpleeghuis een knuffel te geven. Wachten doen we al eeuwenlang.
Wachten kan op verschillende manieren. De christelijke traditie kent een jaarlijks spel met de tijd. Dat is nu, advent, de tijd voor kerst. Het is een training in een bepaalde manier van wachten. Niet zozeer om ‘de tijd uit te zitten totdat het zover is’, maar om in de tussentijd ‘de wacht te houden’ zoals een soldaat dat doet. Die tijdens het ‘wachtlopen’ heel goed kijkt en luistert naar wat er gebeurt. Advent gaat om aandacht en alert zijn.
Geen zin
Dat trainen gebeurt bijvoorbeeld door verhalen te lezen, door rituelen en te mediteren om met meer aandacht te leven. Om zo te zien wie of wat kwetsbaar is en niet mee kan of mag doen. Om ook in corona tijd kritisch te kijken naar jezelf: ‘geen tijd’, ‘geen zin’ of ‘alles komt op hetzelfde neer’ zijn vaak slappe excuses. Als de tijd een brij is heeft dat ook iets aantrekkelijks, je kunt jezelf er gemakkelijk in verstoppen.
Wie ‘de wacht houdt’, wie alert is en met aandacht leeft die leert: het maakt uit wat ik zeg en het maakt uit wat ik doe. Hier en nu.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ
