Oké, als ik de taart aansnijd, geef ik mijzelf soms – stiekem – het grootste stuk. En als ik een bakje filet americain uit de schappen trek, kies ik voor de achterste. Anders gaat het zo snel over de datum. Maar ik groet op straat, laat mensen met een enkele boodschap voorgaan in de supermarkt en stuur met de feestdagen een kaartje naar familie en vrienden. En soms, heel soms, maak ik een ontbijtje voor mijn vriend. Gewoon, omdat hij het verdient.
Bedankt, zegt de vrouw die de bus uitloopt tegen de buschauffeur. Bedankt, roep je als je de winkel uitloopt. Bedankt hé, schreeuw je de postbode na, die je honderdste Black Friday-pakketje naar boven komt sjouwen én door jou zijn bonus haalt. Je bedankt de kassamedewerkster, je ouders voor het zoveelste prakje en de slotenmaker, die voor de zoveelste keer je slot doorsnijdt, omdat je met je dronken kop je fietssleutel in de put hebt laten vallen. Terwijl je ze betaalt met je zuurverdiende DUO-centen.
Toch las ik een tijdje terug in het nieuws dat de meeste jongeren hun buren niet meer kennen. Ze groeten nooit. Dat kan ik mij dus niet voorstellen, al helemaal niet als je in een studentenhuis woont. Je leeft met je buren, nodigt ze uit voor een biertje – als het weer kan – , en vooral de oudere buren heb je minimaal één keer ontmoet. Met de vraag of die klote muziek van je niet eens wat zachter kan…
Eigenlijk zijn we best een lief volkje. We zamelen geld in voor onbekenden, proberen zo vaak mogelijk vegetarisch te eten en klappen het eelt van onze handen voor de zorg. Natuurlijk, de reclame met doe’s lief is nog steeds nodig. Jongeren die – gewoon, zo maar? – een oudere man inelkaar slaan, mensen die hun mondkapje niet dragen omdat het kriebelt (duh!) en inbrekers die zich vermommen als postbode of politieman. Er zitten aardig wat rotte appels tussen.
Je mag dat grootste stuk taart écht wel voor jezelf houden, #selflove is nog steeds trending. Maar we worden ook wat kribbig, van dat eeuwige binnenzitten. Spread some Disney en zwaai naar iedereen. Blijf de zoete Pink Lady, in plaats van de zure Granny Smith. Blijf lief.
