Ik heb een kat. Hij heet Quentin, vernoemd naar Quentin Tarantino (Pulp Fiction, Django Unchained en meer prachtige films). Als er iemand voor vermaak zorgt dan is het wel deze viervoetige idioot. Elke ochtend, wanneer ik mijn zolderkamer uitstommel voor een kop thee en iets te bikken, ligt ‘ie voor mijn kamerdeur te pitten op zijn favoriete doos. Zodra ik de deur open is het rek, strek, en gillen maar. Ontbijt! Terwijl hij langs mijn benen wrijft lopen we samen de trap af. Vervolgens klimt hij ‘lief’ op schoot, met als werkelijke missie om mijn ontbijt uit mijn handen te tikken.
De rest van de dag speelt Quentin lekker buiten. Soms komt hij even controleren of ik wel hard aan de slag ben, met Netflix kijken of dergelijke nuttige taken. Middagdutjes zijn ook bijzonder belangrijk voor grote kerels, dat moet wel het liefst op schoot, dus naar de wc gaan zit er het aankomende uur niet in. Dit monstertje heb ik wel zelf gecreëerd: ik draag hem overal naartoe en trek hem regelmatig op schoot. Ik noem hem zelfs liefkozend ‘baby’, tot grote ergernis van mijn moeder.
Bijster behulpzaam is ‘ie niet; samen de planten watergeven is heel gezellig, maar schiet niet op. Hij maakt er maar wat graag een waterballet van, of steekt gewoon zijn kop onder de straal. Raar beest. Hij ‘helpt’ ook graag met puzzelen. Wanneer ik lekker rustgevend over mijn puzzel gebogen zit, gaat hij er heel tevreden bovenop liggen. Ja Quentin, je bent een plaatje, maar niet het plaatje waar ik mee bezig was. Of de stukjes op de grond tikken, ook leuk.
Dat is trouwens best prettig, een paar dagen zoet zijn met een puzzel. Ook heerlijk rustgevend is schilderen. Dat gaat nog niet vlekkeloos, maar ik kan uren zoet zijn met dat soort geklieder. Gelukkig loopt hij dáár niet overheen. Tot nu toe.
Wees meer als een kat; strek je eens uit in de zon en vlei je in de schoot van je favoriete persoon. Geniet van de kleine dingen; van je huisdieren, of je puzzel of je twijfelachtige schilderkunsten.
Miauw.
Samira Antonisse, eerstejaars journalistiek op Windesheim
