Van handschoenen en een muts, naar geen jas in de buitenlucht. Van schaatsen op natuurijs, naar zonnen in de tuin. En dit allemaal binnen één week. Ben ik de enige die vorige week z’n slippers uit de kast heeft gehaald om even naar ze te glimlachen?
Ik voelde mij die week heel gelukkig. Ik ben niet zo van de winter, want ik haat kou, regen en wind. Maar dit was magisch! Ik heb die week zelfs niet eens aan corona gedacht.
Het begon met sneeuw. Dus hup, je bed uit Karin! De rolgordijnen gaan open en ik kijk naar buiten. Wauw. Alles is wit. De straat, de huizen, de winkels, de muren en alle bomen… Het lijkt wel alsof ik in een andere wereld ben beland. Wat heb ik zin om nu de slee te pakken en, net zoals vroeger, sneeuwpoppen te maken. De sneeuw, die alle kanten op gaat, plakt aan mijn jas. Ik zie helemaal niks. De vlokjes vliegen steeds mijn gezicht in, waardoor mijn ogen als een idioot aan het knipperen zijn.
In mijn hoofd hoor ik een liedje: ‘Snow is falling, all around me. Children playing, having fun…’. Er zijn veel mensen aan het wandelen. Met een kop koffie of thee in de hand genieten ze van dit uitzonderlijke weer. Iedereen lacht naar elkaar en mensen begroeten mij.
In ’t midden van de week begint het te vriezen. Ik ben onderweg naar het park om te schaatsen. Dat heb ik allang niet meer gedaan zeg. Maar eenmaal op het ijs voel ik me als een vis in het water. Het gaat wat stroef door de hobbels en wrakken, maar dat doet er niet toe. Er zijn zoveel mensen om mij heen, ik hoor muziek en er wordt plezier gemaakt.
Er knaagt wel een schuldgevoel aan mij. In deze tijd kan dit natuurlijk echt niet. Met zoveel mensen op een kluitje. Het gevoel is snel weer weg gelukkig. Want ik voel me, sinds een lange tijd, écht goed en dat is op dit moment net wat belangrijker dan corona.
Karin Tienstra, is eerstejaars journalistiek op Windesheim
