Afgelopen maand ben ik voor het eerst in tijden weer met de trein vertrokken. Een uurtje maar, richting het noorden. Het rustige gerommel van de wielen op het spoor, het landschap dat voorbij lijkt te suizen. Ik was vergeten hoe fijn het is.
Het is een soort niemandsland, daar op het spoor. Een plek tussen bestemmingen. Alsof niemand je kan storen. Telefoon op stil, podcast op en zweven tussen Hier en Daar. Waar alles buiten hetzelfde lijkt, maar toch ook heel anders. Het landschap dat één grote waas lijkt, tot je je concentreert en de huizen gaat zien, de bomen en de mensen. Zeker ’s avonds: wanneer er niet veel meer te zien is dan de lichtjes van de huizen en de lege stations waar je langsrijdt.
Het voelt niet als de stevige realiteit van buiten. Waar je de vaste grond onder je zolen voelt, de wind met je haar speelt en zelfs geluiden anders klinken. Maar niet in de trein. Daar zoef je door het oneindige. Door een vacuüm. Gecreëerd door het constante gezoem van de trein, het zachte getik van een laptopgebruiker en de vage strepen die de buitenwereld vormen.
Zo reis ik naar het noorden van ons land, het spoor onder de wielen en met rust in mijn hoofd. Drie maanden geleden was de laatste keer dat ik zo onderweg was. Het biedt een welkom moment om even niets met mensen te moeten. Want ik zit in de trein. Alleen mijn lift van het station moet ik berichten en natuurlijk mijn mama, om haar te laten horen dat ik veilig ben aangekomen.
Natuurlijk moet het reizen in coronatijd beperkt worden tot een minimum. Ik ontwijk de grote groepen altijd zoveel mogelijk en kies standaard voor de stiltecoupé. Mijn stukje niemandsland is dan ook bijzonder rustig en stil wanneer ik reis.
De trein is een surrealistisch tussengebied. Je bent niet hier of daar. Je bent gewoon. En wanneer ik uitstap is er niks veranderd en draait de wereld gewoon zoals ze altijd draaide. En de trein rijdt door.
Samira Antonisse is eerstejaars student journalistiek op Windesheim
