Mika Jeuring was veertien jaar toen hij door een rumoerige thuissituatie uit huis geplaatst werd. De nu achttienjarige social work-student wil jongeren later hulp bieden die hij zelf ook krijgt, en de hiphop-scene speelt daarin een belangrijke rol: “De vrijheid die je hebt met het schrijven van muziek is fantastisch.”
Mika groeide op in het Drentse Dalen. Als klein jochie hield hij ervan om overal een wedstrijdje van te maken. “Ik was vroeger écht een vervelend kind. Eigenwijs was ik, en ik kon flink doordrammen.” Als Mika zijn zin niet kreeg ontplofte hij, en felle discussies ging hij daarom niet uit de weg. Mede door zijn ADHD, autisme en het doormaken van drie scheidingen van zijn ouders was op een gegeven moment de maat vol en kon hij niet meer thuis wonen. Hij ging daarom in Zwolle naar het speciaal onderwijs en kreeg hulp. “Ik ben extra vatbaar voor rumoer, waardoor ik snel afgeleid ben. Op het speciaal onderwijs zijn kleinere klassen en meer begeleiding. Dat heeft mij echt geholpen. School werd ineens overzichtelijker.”
Leren blijft een uitdaging
Op het speciaal onderwijs haalde Mika vorige zomer zijn havodiploma en nu studeert hij voor het eerst aan een reguliere hbo-instelling. Hij beleeft veel plezier aan zijn studie, al moet hij er wel hard voor werken. “ADHD en autisme zorgen ervoor dat mijn kwaliteiten en valkuilen niet in evenwicht zijn. Prioriteiten stellen, plannen en overzicht houden vind ik enorm moeilijk, terwijl ik in sommige vakken hele hoge cijfers haal.” Van zijn middelbare school was Mika gewend om huiswerk en planners te krijgen van de docenten. Hierdoor wist hij in de lessen precies wat hij moest doen, en kon hij huiswerk op school maken. Op heb hbo gaat dat anders: “Ik wist de eerste weken op Windesheim niet dat we überhaupt huiswerk hadden. Het is allemaal veel zelfstandiger en daar moet ik mee leren omgaan. Door het studeren via Teams en andere online omgevingen word je wel in het diepe gegooid.”
Blij van muziek
Als Mika zijn zinnen wil verzetten luistert hij het liefst naar rapteksten, of hij schrijft ze zelf.
“In dezelfde periode dat ik uit huis geplaatst werd begon ik hiphop te luisteren. Mijn begeleider hoorde dat en attendeerde mij op goede artiesten; hij luisterde zelf ook dus dat deelden we met elkaar. Zo belandde ik langzaam in de hiphop-wereld.” Mika’s favoriete artiesten? De Amerikaanse J.Cole en de Zwolse Sticks staan op de eerste plaats. “Op een gegeven moment begon ik meer naar de teksten te luisteren dan de muziek, en ik vond het heel vet dat je als artiest over dingen kunt rappen die in een normaal gesprek heel gewoon of saai lijken.” Een paar jaar geleden kwam Mika dan ook terecht bij de Fakkelteit in Zwolle, waar jongeren zelf rapteksten leren schrijven. “In het begin ging dat wat stroef maar de vrijheid die je hebt met schrijven, om woorden mooi op elkaar te laten klinken, dat is fantastisch. Daar word ik echt blij van!”
Wonen op een landgoed
Met zijn moeder heeft Mika beter contact en hij ziet haar regelmatig in het weekend. “We kunnen nu makkelijker en rustiger met elkaar praten, en terugkijken op vroeger.” Sinds afgelopen herfst woont Mika zelfstandig met drie andere huisgenoten in een jeugdzorglocatie op de Herfte, een landgoed net buiten Zwolle en het gaat beter met hem. “Vroeger was ik heel erg op mezelf. De laatste tijd ben ik meer bezig met contact zoeken en vrienden maken. Ik heb afgelopen jaar veel vriendschappen gesloten maar, merk wel dat Corona mij tegenhoudt omdat ik sociaal niet de handigste of de meest actieve ben, dus daarin probeer ik mezelf uit te dagen. Ik kan een mooie tekst schrijven maar het is ook fijn om dat met iemand te kunnen delen.” Als Mika even vast zit kan hij alsnog bij zijn begeleider terecht, en daar is hij erg blij mee. “Zonder hem was ik niet gekomen tot waar ik nu ben. De hulp die ik kreeg vond ik heel fijn en ik hoop dat ik dat later ook aan mensen kan geven.
Ik vind het belangrijk om mensen om mij heen te hebben die om mij geven. Voor ik uit huis werd geplaatst voelde ik mij heel erg alleen en kon ik voor mijn gevoel bij niemand terecht. Ik merk dat ik nu wel een stuk gelukkiger ben.”
Tekst: Reinhilde van Aalderen
Foto’s: Jasper van Overbeek
