Het interview met cmr-voorzitter Claudia Tempels waarin ze kritisch kijkt naar de flexibilisering van het onderwijs plus de reactie van het cvb middels een open brief leidde tot verschillende gedachten van Windesheimers. Lees hier de reactie van docent Social Work Eelco Boss.
Ik zie drie problemen:
1. De Strategische Koers is een potpourri van een aantal, deels op misvattingen gebaseerde, oude ideeën die al zo’n dertig jaar circuleren in het hogere management binnen het Nederlandse onderwijs waarvan de uitwerking hier en daar tot aantoonbare schade heeft geleid. (relativering van basiskennis, het relativeren van beroepsidentiteiten en de student benaderen als een klant die koning moet zijn in de onderwijssupermarkt)
2. De Strategische Koers geeft onvoldoende antwoord op urgente maatschappelijk kwesties rondom de invulling van burgerschapsvorming (steeds meer ook een taak voor het hoger onderwijs), de ‘verbubbeling’ van de maatschappij en de behoefte van studenten om ergens ‘bij te horen’.
3. De manier waarop de strategische koers geïmplementeerd wordt, is vrij top-down, de marges voor de opleidingen om zelf invulling te geven lijken smal en de medezeggenschap kan onvoldoende zijn controlerende werk doen omdat de plannen vaak (waarschijnlijk onbewust) op salami-tactische wijze voorgelegd worden.
Hierbij wreekt zich het gebrek aan een gezonde debatcultuur op Windesheim en we zouden wat dat betreft allemaal onszelf wel eens in de spiegel mogen bekijken. Het binnen deze context doorzetten van veranderingen zorgt in organisaties met hoogopgeleide professionals onherroepelijk tot een cultuur van ‘meestribbelen’, dat is wat mij betreft ongewenst en contraproductief en precies dat gebeurt er nu op diverse plekken binnen Windesheim.
Het verbijstert mij elke keer weer opnieuw hoe grote onderwijshervormingen de afgelopen decennia steeds weer op dezelfde top-down manier werden ingestoken, zonder grondige evaluatie van en reflectie op eerdere hervormingen. Want als men dat wel zou doen, zou men binnen Windesheim alleen al ontdekken dat de in de Strategische Koers gebruikte metafoor van ‘op reis gaan’ in 1995 ook al eens de titel was van een strategisch plan, dat het beleidskader van Windesheim in 1992 de titel ‘Inclusief Windesheim’ droeg en dat in 2006 met vrijwel exact dezelfde analyse als nu vraagsturing werd geïmplementeerd. Waarom moet er bij elk nieuw CvB hetzelfde wiel weer tevoorschijn gehaald worden? De beroemde maatschappelijk werkster Marie Kamphuis zei ooit “’Men ziet van de toekomst ongeveer evenveel als het inzicht in het verleden reikt”. Dat was een waar woord.
