We wachten met zijn allen op goed nieuws over de derde coronagolf. Over een week of twee komen er waarschijnlijk versoepelingen: de terrassen weer open, de avondklok weg en meer mogelijkheden voor winkels en het onderwijs. Natuurlijk ben ik enorm blij als terrassen opengaan en ik na tien uur mensen kan zien. Maar ik verlang er vooral naar om weer naar de hogeschool te kunnen gaan. Wat zou het fijn zijn om gewoon weer het gelach in de C-kantine te horen of vreemde acties van willekeurige studenten te zien.
We zitten nu al vier maanden thuis. En daarvoor eigenlijk ook, al konden we toen tenminste nog één ochtend of middag per week naar de hogeschool. Het niet naar de campus kunnen voor zo’n lange periode begint nu toch wel zwaar te worden. Ik zou zo graag even met mijn klasgenoten willen praten, of in de studententrein vanaf het station naar Windesheim lopen. Ik wil kunnen lachen en spontane uitjes plannen. Ik wil weer student zijn!
Somber
De hele dag binnen zitten vind ik maar niets. Iedere dag van half 9 tot half 5, soms langer, achter mijn laptops voor lessen, groepsprojecten, verslagen en cursussen. Mijn energie verdwijnt, ik spreek geen mens en voel me steeds sneller somber. Ik verlang naar mensen om me heen. Hoe kan ik deze tijd doorkomen zonder dat ik er helemaal doorheen kom te zitten?
Er zijn natuurlijk online activiteiten voor studenten: via Discord met vrienden afspreken, online quizzen spelen of gamen. Maar dit wordt langzamerhand wel erg saai. Daarnaast is er de voortbewegingsactiviteit waar ieder mens in coronatijd meer van geniet dan ooit: wandelen. We wandelen wat af deze dagen!
Een andere leuke bezigheid is klagen, dat kan ook altijd. Corona-geklaag: tegen andere mensen zeuren over hoe zwaar het leven nu is. Of op hoog niveau je klachten uiten. Zo is er een petitie om het collegegeld te compenseren (Instagram @compenseercollegegeldnu). Er zijn al bijna genoeg handtekeningen, dus wie weet heeft het geklaag zelfs zin.
Vrienden
Ik zou zo graag willen dat mijn leven weer normaal wordt. Wat zou het jammer zijn als de dierentuin eerder open gaat dan mijn hogeschool. En vrienden ontmoeten in de stad sneller mag dan bij mij thuis. Het is moeilijk om ons aan al de regels te houden, nu het einde in zicht lijkt te zijn. Maar hoe minder mensen we nu zien, hoe meer mensen we komende zomer kunnen zien. En dat willen we allemaal.
Judith Kreuze is tweedejaars student Social work
