Het is april, dat betekent dat de zomervakantie bijna voor de deur staat! En dat ik al bijna een jaar bezig ben met mijn opleiding journalistiek. Toch voel ik me nog steeds geen echte student en twijfel ik over mijn opleiding.
Binnen een maand of twee kwam ik erachter dat ik zeker geen nieuwsjournalistiek wil doen. Doe mij maar lichtere journalistiek of entertainment. Ik hou van radioshows, columns en tv-programma’s als ‘Nachtdieren’ met Ryanne van Dorst. Sterker nog, ik was van plan om zo’n soort programma in Zwolle te maken. Okay, veel kleiner en amateuristischer, maar het idee om ’s nachts de straat op te gaan en te kijken wat voor types je tegenkomt, leek mij geweldig. En prima te combineren met mijn baan in een café, waar je vaak interessante mensen aan je bar krijgt. Helaas werden zowel mijn mooie plannen als mijn bijbaan stilgelegd door lockdown na lockdown.
Bovendien bestaat het eerste jaar van de opleiding vooral uit nieuwsjournalistiek, met projecten over ‘macht en invloed’ en een portfolio vol nieuwsverhalen. Shit. Ik heb een goede manier van omgaan met dingen waar ik geen interesse in heb: doen alsof het niet bestaat, tot het allerlaatste moment. Ja, daar komen we lekker ver mee. Tel daarbij op dat het ‘team’ uit ‘teamwork’ momenteel vooral uit ‘Microsoft Teams’ bestaat en dan is de lol er wel vanaf voor mij. Want het blijven nèt geen echte mensen, die online poppetjes. Met geen echte gevoelens en geen gezelligheid, dus ze kunnen je niks maken, toch?
Nee, het is een drama. Als ik online les en zelfstudie wilde doen, had ik wel voor NCOI gekozen. De lessen zijn net een podcast, ik zet ze zo uit. Ik denk dat ik er een handvol gevolgd heb afgelopen jaar. Veel te weinig in ieder geval. Ik haal gewoon veel makkelijker informatie uit iemand die in levenden lijve voor me staat. Dus nu puzzel ik mijn weg door losse PowerPoints zonder context voor hertentamens. En betaal ik me scheel aan een studie die door alle maatregelen nog niet half is wat ze kan zijn.
Want dat is wel wat het moeilijk maakt. Ik weet dat ik de opleiding nu niet in volle glorie kan meemaken. Dus om zomaar aju paraplu te roepen gaat me toch te snel, daar is de eeuwige twijfelaar in mij nog niet klaar voor. En wat ga ik dan doen? Ik kon vorige keer al niet kiezen, om nou het hele proces opnieuw te beginnen, is best een grote stap. Dus ik zet me nog even vol in voor de eindsprint, maar kijk wel voorzichtig over de schutting. Voor het geval dat het gras daar tòch groener is.
Samira Antonisse, eerstejaars journalistiek
