Hoor ik bij de docenten die moeite hebben met veranderingen? Word ik al oud op mijn 57ste? Ik denk het niet. Ik heb flink wat ervaring in zorg en onderwijs, maar toch raak ik in verwarring over de grote beleidsveranderingen die plaats vinden binnen Windesheim.
Ik heb al vaker veranderingen meegemaakt waarvan de gevolgen me verwarden. Wat werd beloofd was meestal een droom voor en van beleidsmakers. In de zorg was het: ‘we gaan minder regels toepassen’ maar het draaide uit op meer regels of: ‘we gaan efficiënter werken’ wat uitdraaide op hetzelfde werk doen met minder collega’s. De sociale momenten met collega’s verdwenen, de werkdruk liep op en er kwam onvrede op de werkvloer.
Ver weg
Op Windesheim zie ik dezelfde veranderingsgolven, meestal ingezet door een wisseling aan de top. De missie van Windesheim blijft intussen vrijwel gelijk. Vijftien jaar geleden stond er in de missie vrijwel hetzelfde als nu: ‘Windesheim is er voor alle mensen die zich willen voorbereiden op een beroep, zich persoonlijk willen vormen en ontplooien. We geloven in de kracht van het verschil en kunnen omgaan met diversiteit. We versterken de kwaliteit van het professionele handelen, verantwoordelijkheid en resultaatgericht werken.’
Onze slogan is tegenwoordig ‘Windesheim, dichter bij jou’. Maar ik merk dat dit lang niet altijd zo ervaren wordt: voor veel collega’s en studenten lijkt Windesheim verder weg dan ooit.
Lineair proces
Zelf zit ik vaak in een spagaat door mijn rol in de medezeggenschap (lid cmr) en mijn rol als docent. Ik weet dat sommige opleidingen blij zijn met de huidige beleidskeuzes, maar anderen helemaal niet. Daar dien ik als cmr-lid goed naar te luisteren. En in mijn besluitvorming moet ik dan een afweging maken wat goed is voor de studenten en medewerkers en dus voor Windesheim.
Met betrekking tot onze strategische koers krijg ik steeds meer het gevoel dat we iets doen wat niet goed voelt. Natuurlijk is er niets mis met woorden als persoonlijk, flexibel of uitdagend. Dat was ook waar ik bij de start van de nieuwe koers mijn ‘voor’-stem op durfde te geven. Maar in de uitwerking is het een lineair, van boven naar beneden gericht, proces en uitgewerkte koers geworden. Bedacht door een beperkte groep van medewerkers.
Stille afhakers
Het gevolg van het lineaire proces is dat veel medewerkers meedoen aan de veranderingen omdat het van hen gevraagd wordt. Maar niet omdat ze het beleid dragen.
Het vreemde is dat, gezien mijn ervaringen in de zorg, de huidige koers ook kan leiden tot minder flexibiliteit, minder vrijheid van keuzes, minder samenwerking, enzovoort.
Dit omdat puur op pragmatische gronden er stille afhakers zullen zijn die cosmetische curriculumveranderingen doorvoeren. Ik vrees voor modulen met allemaal instroomvoorwaarden, studenten die te veel stressvolle keuzes krijgen en voor de docenten die meer dan ooit werkdruk gaan voelen.
Komen we door deze strategische koers voor keuzes te staan die we uiteindelijk niet meer kunnen verantwoorden? Of durven we de koers te verleggen zoals onze cmr-voorzitter, Claudia Tempels, onlangs in een interview in de WIN heeft uitgesproken?
Ontwikkelingsgericht
Ik hoop dan ook van harte dat onze beleidsmakers het lef hebben om hun koers te verleggen. Hoe mooi zou het zijn om vanaf vandaag ontwikkelingsgericht te gaan werken?
Een Windesheim waar iedereen, dus inclusief studenten, docenten en ondersteuners, echt invloed hebben op de strategische koers. Waar we met zijn allen niet achter de voor ons gedroomde ideale koers lopen, maar waar we dus samen aan een reële koers gaan bouwen.
Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de calo
Cor, ik denk niet dat het gaat om durven bij het CvB, maar om willen. En gezien hun reactie in een open brief op het interview met Claudia, waarin zij eigen stellingen, aannames en argumenten herhalen, komt daar geen beweging in hun denken (voelen én handelen). Windesheim wordt bestuurd als een mammoettanker, eenmaal het roer om is er geen houwen meer aan. En dan de verbazing dat er haast geen mensen meer te vinden zijn voor medezeggenschap ….