Ze wonen op dezelfde verdieping van een van de woontorens aan het Talentenplein in Zwolle: Lisanne is ‘gewoon student’ en Anne (op de foto links) een student met begeleiding, voordat ze helemaal op zichzelf gaat wonen. Ze zijn aan elkaar gekoppeld voor een speciaal woonproject.
Vijf ‘gewone’ studenten, waarvan twee van Windesheim, en tien kwetsbare jongeren wonen hier samen op een verdieping. Ze zijn elkaars maatje, en kunnen bij elkaar terecht voor advies of een luisterend oor. Of gewoon, om te kletsen en zich niet alleen te voelen. De jongeren worden begeleid door RIBW, een instelling voor beschermd wonen. Ze zetten hun laatste stappen naar zelfstandig wonen.
Deuren open
Het maatje-zijn voelde voor Lisanne (Windesheimstudent, 20 jaar) en Anne (student aan het Alfa College in Hardenberg, 19 jaar) meteen goed. Anne: “Vanaf het begin van het project, in november 2020, zoeken we elkaar vaak op. We drinken een kopje thee, spelen een spelletje. En we kunnen over alles praten. Over relaties, onze studies, meidendingen, of als iets even niet lukt.” Lisanne: “In ons geval gaat het niet per se om hulp of advies. Het draait vooral om nieuwe vrienden maken. En om gezelligheid. In de verdiepingen boven en onder ons hebben mensen vaak hun deur dicht. Bij ons is dat niet zo. Je hoeft je hier nooit alleen te voelen. En niet alleen op je kamertje te zitten.”
Toen ze kind was, had Anne het thuis niet makkelijk. “De details hou ik liever voor mezelf, maar mijn broertje en ik moesten al op jonge leeftijd het huis uit. We gingen van huis naar huis naar huis. Tot ik uiteindelijk op mezelf ging wonen, in een begeleid-wonen-traject. Na daar een tijdje gewoond te hebben, kwam dit project voorbij. Dit was precies wat ik zocht. Het leek me meteen gezellig en ik had zin om nieuwe mensen te leren kennen. Het is een mooie tussenstap – hierna ga ik zelfstandig wonen, zonder zorg.”
Zorgplan
De zorg die Anne nu nog krijgt, heet ambulante hulpverlening. “Eén of twee keer in de week komt iemand van het RIBW langs. We kijken samen naar mijn zorgplan. Mijn voornaamste doel is om op mezelf te kunnen wonen. Daar moet ik nog wat dingen over leren. De papieren, de financiën, wat ik moet regelen. Daarnaast moet ik positiever over mezelf denken. Ook dat staat in mijn zorgplan.”
“Het belangrijkste is dat deze kwetsbare jongeren zich gelijkwaardig voelen aan anderen”, vertelt Eline Ploegman van Hart voor Zwolle. Deze vrijwilligersorganisatie coördineert het project samen met het RIBW: ze organiseren activiteiten voor de groep, en de studenten kunnen altijd langskomen met vragen. “Deze jongeren zitten vaak hun hele leven al in de hulpverlening: het is fijn dat ze nu gewoon onderdeel van de maatschappij zijn. In de flat merk je niet wie er kwetsbaar is en wie er gewoon student is.”
Echt thuis?
Maar echt thuis voelt Anne zich hier, ondanks de maatjes-woonvorm, niet. “Thuis is voor mij niet het goede woord. Voordat ik iets een thuis noem, gaat er een tijd overheen. Dat komt door vroeger. Maar ik vind het hier heel prettig wonen. Het contact ging vanaf het begin heel natuurlijk, met Lisanne maar ook met de andere bewoners. Ik ben heel dankbaar voor deze plek. Niemand maakt hier onderscheid tussen mensen. Je bent allemaal student. Dat gevoel geeft Lisanne mij ook. We vertrouwen elkaar en zijn hechte vriendinnen geworden.”
De studenten zijn dus geen hulpverleners, benadrukt Eline Ploegman: “Ze helpen elkaar soms wel, en dat is bij de ene wat lastiger dan bij de andere. Ze moeten allemaal aan elkaar wennen, en sommige jongeren hebben ingewikkelde problemen. Maar het gaat er vooral om dat ze iemand hebben om mee te praten. Ze leren hoe ze meedoen in de maatschappij. En hoe ze contact leggen met leeftijdsgenoten en een netwerk opbouwen in de stad.
Andersom vergroot het de wereld van de studenten. Ze komen mensen tegen die ze normaal nooit zouden leren kennen. Het geeft ze een andere kijk op de wereld.” Dat geldt ook voor Lisanne: “Ik volg op Windesheim de studie Pedagogisch Management Kind en Educatie, en wil graag met mensen werken. Over mensen valt altijd iets bij te leren. Daar helpt dit project aan mee. Ik vind het mooi om verschillende mensen te leren kennen. Te zien hoe verschillend ze op dingen reageren. Dat observeer ik graag, en dat kan heel goed met deze woonvorm.”
Volgende stap
En Anne? Die verhuist over een paar maanden, ze gaat samenwonen met haar vriend. Lisanne: “Dat Anne ergens anders gaat wonen is niet erg, dat was ook het doel. Ik ben hartstikke blij voor haar. Ik hoop dat ze zich in haar nieuwe huis echt thuis gaat voelen. We blijven elkaar spreken. En dan kom ik natuurlijk haar huis bekijken.”
tekst: Silke Polhuijs
foto’s: Jasper van Overbeek
