Af en toe vraag ik me wel eens af hoe ik in hemelsnaam ooit mijn studie op Windesheim heb kunnen afmaken. Toen ik tussen 1995 en 2000 maatschappelijk werk studeerde bestond er namelijk niet zoiets als SB-er, SLB-er, Switch-coaches of welke naam ze nu weer aan gegeven hebben aan de ‘begeleider’ van dienst. De docenten die mij lesgaven kenden mij gewoon: mijn naam, mijn achtergrond, mijn leerdoelen. En het klinkt misschien gek, maar die docenten spraken elkaar regelmatig; ja, ze vergaderden zelfs over hun studenten! Dus ik voelde me best wel ‘gezien’, want zowel mijn docent methodiek, mijn docent drama en mijn docent beeldende vormen konden aan het einde van mijn propedeuse een haarscherp beeld van mij schetsen.
Tja, zullen jullie nu zeggen: maar er was geen spatje flexibilisering in die tijd… je zat na je keuze voor de opleiding voor altijd vastgeklonken aan het curriculum. Nee dus: na mijn propedeuse kon ik gewoon instromen in het tweede jaar van de andere twee sociale opleidingen als ik dat wilde en kon ik naar de universiteit. Dat deed ik en na gesjeesd te zijn kon ik na een gesprekje met de opleidingsmanager gewoon weer verder op Windesheim. Dat was binnen één gesprek gefikst. In het vierde jaar hadden we keuze uit vijftien verschillende keuzevakken, en ook nog cursussen buiten Windesheim. Dat was genieten!
De docenten van toen: ze hadden de ruimte en de structuur om kleinschalig met ons kennis, vaardigheden en inspiratie te delen én om ons te leren kennen, waardoor extra ‘begeleiding’ eigenlijk bijna nooit nodig was.
Wat zegt het over onze hogeschool dat er nu zoveel ‘begeleiding’ nodig lijkt te zijn bij de studenten? Zijn de studenten psychisch labieler geworden of is ons onderwijs anoniemer en schraler geworden? Je zou zeggen dat dat geld wat nu in de kennelijk steeds belangrijker geachte begeleiding ook in persoonlijker onderwijs gestoken zou kunnen worden. Dat zou misschien een deel van de contactarmoede opgelopen door de Teamslessen en de saaie passieve kennisclips kunnen verhelpen.
