Ik sta in de rij voor een bandje. Het regent, en in de witte tent – die afkomstig lijkt uit een aflevering van CSI – is het vol. Druppels in mijn haar, maar ik wil dat bandje. Want we mogen eindelijk weer. Een bandje richting vrijheid, zodat ik niet elke keer mijn QR-code tevoorschijn hoef te toveren.
Bij het Vliegende Paard staat een rij. De regen lijkt niemand te voelen. Koud? Niet met een veel te zoete wijn of lauw biertje in het vooruitzicht. Maar de rij is zo lang dat ik ‘m even oversla. De Blauwvinger dan? Nooit geweest, maar ik kan het proberen. Al heb ik niks aan mijn bandje. “Die kan je ook van je vriendin hebben gekregen. En mag ik je ID-kaart nog even zien, ben jij wel achttien?”
Al een aantal jaar, ja. Maar ik laat braaf mijn QR-code én ID-kaart zien. Binnen is Frans Bauer te horen. Daarna knalt Mart Hoogkamer uit de speakers en als Borsato begint, sta ik alweer buiten. Dan maar naar Shotto’s, dit is niet mijn publiek.
Er staat geen rij voor Shotto’s, wel moet ik opnieuw mijn QR-code laten zien. Het is nog maar negen uur ’s avonds, maar binnen is het stampvol. Binnen tien seconden heb ik zwoksels, meerdere plakkerige lichamen tegen mij aan en een liter bier over mijn nieuwe broek. T-shirt, waarom ben ik vergeten dat je tijdens het stappen altijd een T-shirt draagt. Het is zo benauwd.
Maar dan bestel ik een tequila, nog een shotje met zo’n bananensnoepje bovenop en eentje die ze in de fik steken. Ik dans met mijn vriendinnen, met vreemden en sta op een gammel podium. Ik plas op een veel te vieze wc en maak daar de beste vrienden om vervolgens luidkeels mee te zingen met Billie Eilish. Drie uur later gaat het licht weer aan en plakken mijn sneakers aan de dansvloer vast.
De volgende dag word ik wakker met een schorre stem. En een beetje hoofdpijn. Ik kruip onder een warme deken en zet Netflix aan. De zondag zoals de zondag hoort te zijn. Scan mijn QR-code maar, ik ben er volgende week weer bij.
