Onrecht bestrijden, dat wil student Luna Koops. Ze was voorzitter van de Jonge Socialisten, lid van de Centrale Medezeggenschapsraad van Windesheim en staat nu op de PvdA-lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. “Ik wil jonge Zwollenaren een stem geven.”
Tussen haar werkzaamheden door heeft Luna (24), derdejaars aan de lerarenopleiding Natuurkunde, tijd voor een gesprek. “Het waren drukke weken. Ik was druk met stage; ik sta voor de klas. En vandaag ben ik bezig met partijzaken. Het verkiezingsprogramma is af, dus de plannen voor Zwolle zijn gemaakt. Maar nu moeten we die plannen aan de Zwollenaren duidelijk maken. En steun proberen te krijgen. Campagne voeren dus.”
Je staat derde op de lijst van de PvdA. Hoe groot is de kans dat je straks gemeenteraadslid wordt?
“Er zijn op dit moment vier zetels voor de PvdA in Zwolle, dus er is een kans dat ik in de raad kom. Maar het heeft niet zoveel nut om me daarmee bezig te houden. Het is uiteindelijk aan de kiezer. Tot die tijd kan ik me beter bezighouden met het mooier maken van de stad Zwolle.”
Maar stel dat je wel in de gemeenteraad komt. Waarom wil je dat?
“Ik ga er natuurlijk wel voor, want ik zie dingen om me heen die niet eerlijk zijn in Zwolle. De situatie op de woningmarkt is het grootste probleem en heeft mijn prioriteit. Ik zie het ook in mijn eigen leven. Ik studeer over een tijdje af, maar het is bijna onmogelijk om hierna een huis te vinden. Iets huren in de particuliere sector is ontzettend duur. De wachttijd voor sociale huur is zeven jaar. En ook kopen is steeds minder bereikbaar. Als ex-student blijf je dan lange tijd in je studentenhuis plakken. Hoe moet je ooit een gezin stichten? Om dat op te lossen, wil ik de raad in. Maar als dat niet gebeurt, blijf ik politiek actief. Zo doe ik mee met woonprotesten en klimaatmarsen. Dat ligt me aan het hart.”
Waarom vind je het zo belangrijk om dit werk te doen?
“Ik kan niet tegen onrecht. Een vriendin van me zei eens: ‘boosheid om onrecht is een van de grootste vormen van liefde.’ Dat vat mooi samen wat mijn drijfveer is. Ik zie dat mannen nog steeds meer worden betaald dan vrouwen. Ik zie dat als ik met mijn vriendin in de trein zit, er nog steeds wordt gekeken van ‘wat moeten die potten hier’. Ik zie dat mensen weinig kansen hebben op de arbeidsmarkt, terwijl de vaste lasten omhooggaan. Voor mijn generatie wordt het steeds duurder om te leven. We zijn meer aan het óverleven. Daar wil ik me keihard tegen verzetten.”
Die boosheid tegen onrecht, heb je dat altijd gehad?
“Al sinds ik kind was: het begon aan het einde van de basisschool. Toen had ik al discussies met klasgenoten. In 2010 werd Mark Rutte premier. Hij stond recht tegenover Job Cohen van de PvdA, waar ik fan van ben. Ik was toen al heel betrokken bij die tweestrijd. En bij de onderwerpen die Cohen belangrijk vond. Ik was twaalf, dus ik ben al de helft van mijn leven betrokken bij de politiek.”
Hoe zat dat met het gezin waar je uit komt? Ook zo politiek actief?
“We praatten er thuis veel over, maar niemand was aangesloten bij een partij. Pas toen ik op mijn achttiende lid werd van de PvdA, en daarna actief en een beetje bekend werd, besloten mijn ouders ook lid te worden. De situatie in mijn gezin heeft wel meegeholpen aan mijn betrokkenheid. We waren zeker niet rijk thuis, maar we hadden veel dingen wél. Een televisie bijvoorbeeld, en een rijtjeshuis. Ik leerde al vroeg dat niet iedereen dat had. En dat het belangrijk is om oog te hebben voor mensen in andere situaties.”
Wat wil je eigenlijk op Windesheim bereiken via de Medezeggenschapsraad?
“Dat we een hogeschool worden die toegankelijk is voor iedereen. Zo besloten we al samen met het bestuur dat de doorstroomnorm eraan komt. Studenten mogen dan zelf bepalen of ze na het eerste jaar doorgaan met de studie of niet. Je hebt dan niet meer de stress van het bindend studieadvies. Die druk op studenten, samen met het leenstelsel en de situatie op de woningmarkt… ook dat is overleven. De hogeschool moet aandacht hebben voor hoe studenten zich voelen.”
In de samenleving zie je momenteel veel polarisatie en wantrouwen in de overheid. Wat vind jij daarvan?
“Ik vind het niet vreemd dat mensen de overheid wantrouwen. Ook als PvdA hebben we daar zelf schuld aan. Zo hebben we zelf het leenstelsel ingevoerd. Platgezegd heeft de overheid mensen genaaid, dus voor ons als partij ligt hier echt een kans. We moeten teruggaan naar een overheid die er is vóór mensen, in plaats van tegen. Tegelijkertijd weet ik: dat is een langetermijnplan. Dit gaan we niet in vier jaar oplossen.”
En over vijf jaar? Heb je dan eindelijk een woning te pakken?
“Hopelijk sta ik dan voor de klas als docent natuurkunde. Met een stabiel inkomen. En inderdaad hoop ik dan een huis te hebben. Een flat is genoeg: de verwachting van een rijtjeshuis heb ik al naar beneden bijgesteld. Toch zijn deze dingen niet vanzelfsprekend voor een 29 jarige. Ik weet dat ik ervoor moet knokken. In de politiek, maar ook in mijn eigen leven. Eigenlijk zit ik middenin mijn eigen politieke verhaal.”
Tekst: Silke Polhuijs
Foto’s: Gerben Rink
