Na alle verhalen van collega’s, studenten en anderen die corona hadden, moest ik voor de eerste keer zelf in isolatie. Corona heeft ook mij geveld. In deze week van afzondering op een kamer heb ik me beroerd gevoeld, dacht ik na twee dagen weer beter te zijn en kreeg ik daarna toch weer een flinke terugslag. Hoofdpijn, verkouden en moe, ik had het flink te pakken.
Achter een beeldscherm zitten lukte me soms, maar bij een terugslag toch weer niet. Niet stimulerend om jezelf tot werken te zetten. Ik heb me ziek gemeld en tel nu dus mee in de ziekte statistieken.
Stil staan
Vandaag, zondag, lijk ik voor het eerst klachtenvrij en ben ik voor het eerst weer actief achter de computer gaan zitten. En ik heb weer zin om deze column te schrijven.
In mijn opleiding psychomotorische therapie leren we studenten om stil te staan bij hun eigen denken, voelen en handelen. Nou, als je in isolatie gaat heb je veel tijd om stil te staan bij dit drieluik.
Isolatie betekent namelijk dat je veel tijd alleen moet doorbrengen, dat je stil moet staan en veel momenten hebt om te voelen en te denken. Wat dan ook weer leidt tot enige vorm van handelen. Hoe gek dit misschien klinkt, niets doen is ook handelen, zo merkte ik.
Loslaten
Een paar reflecties op mijn ervaringen in isolatie.
In mijn hoofd bleef het de eerste dagen maar rondzingen dat ik best wel mailtjes kon beantwoorden. Of dat ik kon deelnemen aan vergaderingen achter de computer. Computer open en aan het werk, dacht ik. Helaas dacht het virus daar anders over. Niet veel later werd de hoofdpijn erger, voelde ik me beroerder en bleek wat ik wilde toch niet zo’n goed idee. Er was maar één conclusie mogelijk: accepteren dat ik echt ziek was. Alsof ik dat al niet wist.
Na deze beslissing merkte ik dat loslaten van het werk net even wat gemakkelijker was. Ik moest mijn lijf zijn werk laten doen: vechten tegen het virus. Dat kost namelijk veel energie.
Afzondering
Isolatie in afzondering is een rare gewaarwording. Het niet lijfelijk in contact kunnen zijn, geen (echte) face to face gesprekken kunnen voeren, je eten dat op een dienblad voor de deur wordt gezet. Het doet iets met je denken, voelen en handelen.
Het tweede deel van de week, toen ik me beter ging voelen, kreeg ik het moeilijk met die regels. Ik zou het liefst uit die isolatiekamer ontsnappen, weer willen knuffelen en als nieuwbakken opa mijn kleinkind echt willen zien in plaats van op foto’s.
Vandaag en morgen is het nog even volhouden en dat gaat me lukken. Want er is licht aan het einde van de tunnel. Ik ben nog steeds klachtenvrij, dus over 24 uur mag ik weer! Dinsdag kan ik weer zeggen ‘es geht los’. Ik mag straks weer mensen ontmoeten, mijn lessen geven, boodschappen doen en weer lekker knuffelen. Tenminste, als er geen tegenslag komt.
Respect
Wat leert het me? Dat ik diep respect heb voor mensen die lang in isolatie moeten vanwege hun gezondheid. De veerkracht en het doorzettingsvermogen die dat vraagt is enorm. Daarbij stelt mijn weekje, met behapbare klachten, niet zoveel voor.
Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de calo
