Op Windesheim denken we dat als je maar genoeg vrouwen en mensen met een donkere huidskleur in de reclame-uitingen gebruikt, je vanzelf inclusief wordt als organisatie. Dat wanneer je op internationale vrouwendag een high-tea organiseert en af en toe met een regenboogvlag zwaait het vanzelf wel goed komt met de emancipatie van iedereen behalve de blanke heteroseksuele man. Maar vlaggen zwaaien, high-teaen en politiek-correcte foto’s gebruiken, hebben een ding gemeen: ze kosten amper geld en hebben alleen symbolische waarde. Als je echt principieel bent, kost dat geld.
Een voorbeeld: zes jaar geleden deed het College voor de Rechten van de Mens onderzoek naar ongelijke beloning in het HBO. Ook op Windesheim bleek dat vrouwen vaker dan mannen te laag ingeschaald werden én later en minder vaak bevorderd werden naar een hogere loonschaal. Dit verschil kan op de schaal van een hele loopbaan voor exact hetzelfde werk tienduizenden euro’s uitmaken. En dan heb ik het nog niet eens over de minder goed meetbare zaken waarvan ik vermoed dat ze sekse specifiek zijn: zo had ik eens een vrouwelijke collega die haar contract qua uren naar beneden liet bijstellen omdat ze haar werk niet afkreeg binnen de tijd die ervoor stond, ze ging dus feitelijk vrijwilligerswerk doen voor Windesheim… Een ander was al snel tevreden met het loonaanbod dat ze kreeg bij aanstelling ‘omdat haar partner al zoveel verdiende’. Dat hoor ik mannen zelden zeggen.
Ik kan het ze niet kwalijk nemen want zolang het masculiene ‘onderhandelen’ bij de vaststelling van het salaris en de ‘overwerkcultuur’ de norm zijn waarnaar je ‘moet’ emanciperen, zal het nog lang duren voordat vrouwen evenveel gaan verdienen als mannen voor hetzelfde werk.
Wie denkt dat sinds 2016 het opheffen van de ongelijke beloning speerpunt is geworden binnen Windesheim komt bedrogen uit. In geen van de jaarverslagen sinds dat jaar wordt er naar dit perverse onrecht verwezen. Het woord ‘vrouw’ komt in de meeste niet eens voor, in één jaarverslag alleen in verband met urineverlies… Ik stel voor: met terugwerkende kracht herstelbetalingen voor al die vrouwen die in de afgelopen decennia te weinig betaald hebben gekregen. Geen woorden, maar daden!
Eelco Boss is docent bij Social Work
Mijn werkloopbaan beslaat inmiddels ruim 40 jaar en ik heb daar al die tijd last van gehad. Minder carriere kansen, minder salaris dan mannelijk collega’s die hetzelfde werk doen. En geen salarisverhogingen. En werk- en levenservaring telt ook mee! Maar daar wordt niet naar gekeken.
Fijn dat je dit onderwerp ter sprake brengt!
Rot op