Minutenlang staar ik naar het lege scherm. Er komt geen zinnige gedachte in me op, alleen maar wat vakantieflarden.
– Ik hoor het geknisper van mijn fietsband op het lange schelpenpad door de duinen.
– Ik zie hoe een lepelaar zijn lange snavel achterna vliegt, op zoek naar garnalen.
– Ik hoor kinderstemmen en het geruis van de branding, een meeuw die overvliegt en een straaljager die hem ruw overstemt.
Column Win tik ik manhaftig in, maar daar blijft het voorlopig bij. Ik doe wat halfslachtige pogingen om vakliteratuur door te nemen en zo op actuele taalkwesties te stuiten, maar hoeveel boeiende thema’s er ook langskomen, mijn gedachten grazen vooral de afgelopen weken af.
Zuster
Tergend langzaam verplaatsen mijn gedachten zich van Vlieland naar Den Haag. Daar zie ik mezelf terug in het verpleeghuis van mijn schoonmoeder, waar een zware mannenstem een paar keer per dag de stilte doorbreekt door te vragen: “Zuster, doe ik het goed?”
“Ja hoor, meneer Z. u doet het geweldig!” roep ik terug.
Ik ben geen “zuster”, maar dat doet er niet toe in tijden van schaarste en meneer Z. kan door zijn dementie het verschil niet meer zien. Om het tekort aan personeel op te vangen, worden familieleden opgeroepen om te werken als huiskamerbegeleider, zodat de medewerkers eindelijk hun vakantiedagen op kunnen nemen na de extreem zware coronamaanden.
Mijn bijdrage is een druppel op de gloeiende plaat, maar het is een waardevolle ervaring om een paar dagen in andermans schoenen te staan en te ervaren hoe het er in een andere sector aan toe gaat. En ook al was ik daar maar twee dagen, de mensen die er woonden reizen nog wekenlang met me mee.
– “Zuster, ik ga nu toch liever naar huis, hoor. Mijn kinderen wachten op me.”
– “Zuster, heeft u een glaasje water voor me?”
– “Zuster, doe ik het goed!?”
Studenten
In de stilte van de namiddag lijkt het alsof de een na de ander uit mijn laptop tevoorschijn komt, om mijn aandacht op te eisen. ‘Column Win,’ hoor ik ze denken, ‘wat is dat nou weer? Help me liever om m’n pantoffels aan te trekken.’
Hoe vaker ik mijn laptop openklap, hoe minder ik ze zal horen. Langzaamaan zullen ze zich terugtrekken en plaatsmaken voor de studenten die ik komend jaar ga begeleiden. De lepelaar vliegt terug naar het Zuiden en de brandende zon maakt plaats voor herfstige buien. Oude ervaringen worden vervangen door nieuwe en voordat ik er erg in heb, lijkt mijn vakantie over een week of twee al weer máánden geleden.
Judith van der Stelt is schrijfcoach en dyslexiespecialist bij het Studiesuccescentrum Almere
