De kans is groot dat je ze wel eens hebt gespot op de campus. Op het poppetje op de wc-deur óf op de groene deksel van de prullenbak: twee wiebeloogjes. In 2020 begon @oogje_op_windesheim als anoniem project maar inmiddels is het team openbaar. Daniël Ekeler, is de bedenker van Oogje op Windesheim: ‘Op mentale gezondheid ligt een taboe, waarover we juist moeten praten.’
‘Het begon eerst als grapje, waarbij ik van die wiebeloogjes op school begon te plakken’, vertelt Daniel. ‘Al snel wilde ik er een serieuze boodschap aan verbinden. Vooral na de tweede lockdown zag ik dat er veel problemen waren omtrent mentale gezondheid bij studenten. Ik begon mij af te vragen: wat kan ik daarin betekenen?’
Het probleem werd voor Daniël echt duidelijk toen hij in januari werd gebeld door een vriend van mijn middelbare school. ‘Een klasgenoot waar ik erg tegenop keek, was overleden. Pas na een tijdje kwam ik erachter dat hij zelfmoord had gepleegd. Niemand durfde het hierover te hebben.’ Dat was het moment waarop Daniel zich besefte wat voor taboe er ligt op mentale gezondheid. ‘Het is een maatschappelijk probleem dat een enorme knoop vormt. Bespreekbaarheid is het eerste lusje dat helpt om de rest te ontrafelen. Natuurlijk brengen allerlei factoren dingen nog verder in de war, maar het beginnetje is er dan.’
Door de opgeplakte wiebeloogjes, heb je letterlijk een oog voor elkaar. Daniel hoopt dat het opvalt, maar ook dat het mensen aan het denken zet: oh een oogje, hoe is het eigenlijk met jou en met mij? Het team van Oogje op Windesheim bestaat inmiddels uit drie mensen. Naast Daniel maken ook Lisa Molenaar en Nora Wesseling een deel uit. Ze werken samen met Mind Me, een project vanuit Windesheim. Studenten en docenten doen daarvoor samen onderzoek naar de mentale gezondheid van studenten en organiseren initiatieven. Een voorbeeld hiervan is iets wat Daniel in april dit jaar heeft bedacht. Op een groot wit oog van memo’s konden studenten een boodschap achterlaten. In de pupil stond de vraag: ‘hoe voel jij je nu echt?’ Daniel vond het een geslaagd project: ‘Hiermee konden mensen laten zien en zelf zien dat ze er niet alleen voor staan. Het is moeilijk om dit soort dingen toe te geven, dus dit is een goeie uitlaatklep.’
Het grootste doel voor Daniel en de rest van het team is om mensen te kunnen helpen. ‘Ik wil dat mensen zich gehoord en gezien voelen. Dat lijkt me erg mooi. Het gaat niet om de grootte van de projecten. Als ik voor één persoon iets heb kunnen betekenen, is dat al mooi. Dan heb ik het verschil kunnen maken.’
Tekst en foto’s: Serena Caruso
