In het televisieprogramma Dreamschool spelen inspirerende docenten de didactische hoofdrol. Dat zijn dan vaak Bekende Nederlanders waarvan op de een of andere manier verwacht wordt dat hun levenservaring iets bij zal dragen aan de ontwikkeling van de vaak in het onderwijs en leven teleurgestelde jongeren. De groepen zijn klein, de begeleiding is intensief en het schoolgebouw knus. Een droomschool dus. Zo ziet mijn ideale HBO-instelling er ook uit. Niet per se met BN-ers trouwens, want die blijken niet altijd goede docenten te zijn, zoals het programma ook op pijnlijke wijze duidelijk maakt.
Dreamschool laat zien dat de menselijke maat het fundament is voor goed en inspirerend onderwijs. De magie vindt plaats in écht en oprecht contact, in de les of daarbuiten; de docent is hierin de spil. De vakbekwaamheid van de docent draait in de kern om drie dingen: persoonlijkheid, vakkennis en didactische kwaliteiten. Het curriculum kan nog zo ingenieus zijn, de leeruitkomsten nog zo briljant geformuleerd, de elektronische leeromgeving nog zo up-to-date, de organisatie nog zo goed doorontwikkeld: het zijn alleen maar randvoorwaarden waarvan je niet al te hoge verwachtingen moet hebben, want de magie zit ‘m in de chemie.
Als ik dit zo zeg, denk ik aan die ontelbare uren die ik besteed heb aan juist niét de magie, maar aan die randvoorwaarden. Ik heb het even nagerekend: ik heb in 14 jaar twee radicale curriculum herzieningen meegemaakt, ben tenminste zes keer op tweedaagse in mooie hotels geweest om daarover te soebatten, heb in zeven verschillende docententeams gezeten met elke keer weer vele teambindingsactiviteiten, heb vele honderden uren verpoost in talloze werkgroepen, meedenksessies en klankbordcommissies: vrijwel uitsluitend in het kader van curriculum of organisatieontwikkeling.
Het is minimaal een honderdvoud van de tijd die ik tijdens mijn carrière op Windesheim besteed heb aan ‘hoe doe je het eigenlijk in en met de klas?’. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat er een taboe op rust.
Dit alles bedacht ik me toen ik voor het eerst in mijn carrière intervisie had met collega’s. We besloten eens bij elkaar in de klas te komen kijken. En het was geen droom!
