Op twintig jarige leeftijd besloot Dio Windster Curaçao achter zich te laten. De afstudeerder Social Work wil kansarme jongeren de kracht en het zelfvertrouwen geven die hij in zijn eigen jeugd moest missen.
“Als je het anders wilt in je leven pak je nu je koffers en kom je naar Nederland”, zei de neef van Dio bijna tien jaar geleden. Hij betaalde Dio’s vliegticket naar Schiphol, en wilde zelfs een studie voor hem betalen. “Ik verwachtte dat ik meer moeite zou hebben met afscheid nemen van mijn moeder en het eiland, want het was wel permanent. Maar toen het vliegtuig landde voelde ik juist opluchting. Dat zware gevoel wilde ik niet meer. Ik vluchtte letterlijk voor Curaçao.”
De nu negenentwintigjarige Dio begon aan de opleiding Social Work bij Windesheim. Een goede keuze zo bleek, want hij leerde veel over de verschillende manieren van opgroeien.
“Confronterend vond ik het ook”, benadrukt hij: “omdat je veel over jezelf leert. Door het vele reflecteren ben ik stil gaan staan bij mijn eigen emoties, dat was ik als ‘black man’ helemaal niet gewend. Ik weet niet hoe Nederlandse mannen daarmee omgaan maar op Curaçao is de ongeschreven regel dat je als man je emoties niet toont. Tijdens de opleiding leerde ik gebeurtenissen uit mijn verleden te verwerken, in plaats van boos te worden op anderen. Het brengt je niks om een ander pijn te doen.”
Privileges versus overleven
“Ik ben geboren op Curaçao en als baby naar Nederland gebracht. Ik had een fijne jeugd in Almere, maar op m’n twaalfde besloten mijn ouders dat het tijd was om weer terug te gaan naar de andere kant van de oceaan: daar had ik best moeite mee. Ik had moeite met de taal, want ik sprak alleen Nederlands en door de harde cultuur die op het eiland heerst werd ik ingetogener. Toen we een aantal jaren op Curaçao woonden scheidden mijn ouders, en bleef ik met mijn zus en broertje achter bij mijn moeder.
Ik was goed in voetballen en dat hield me op de been. Naast school was ik alleen maar aan het trainen. Mijn moeder kon het veroorloven om me naar een privéschool te laten gaan waar voornamelijk Nederlandse kinderen op zitten, dat bracht een bepaalde status en privileges met zich mee. Door het voetballen kreeg ik respect van andere jongens en maakte ik uiteindelijk veel vrienden. Op Curaçao is de cultuur gericht op overleven dus respect verdienen is heel belangrijk. Vanuit Almere was ik dat helemaal niet gewend want hier in Nederland is alles goed verzorgd.
Op het eiland is veel armoede en veel criminaliteit. Eerst had ik dat niet zo door maar mijn moeder werkte op de rechtbank en rond mijn vijftiende zag ik dat veel vrienden bij mijn moeder moesten voorkomen en kwamen vast te zitten. Ook zag ik met mijn eigen ogen hoe vrienden om het leven kwamen. Mijn moeder waarschuwde me dus altijd dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om die wereld te betreden, en ook ík tegenover haar kwam te zitten, of erger. Toch heb ook ik wel eens ‘foute’ dingen gedaan zodat ons gezin het beter had. Maar ik heb me op Curaçao dus eigenlijk nooit volledig thuis gevoeld. Achteraf had ik moeite met mijn eigen identiteit, denk ik. Want ik had toegang tot dezelfde privileges als Nederlandse kinderen maar maakte ook de harde wereld van lokale bewoners van dichtbij mee. Daardoor wist ik een lange tijd niet of ik me nou Nederlands of Antilliaans ‘moest’ voelen. Die worsteling drukte echt op mijn borstkas, want ik voelde geen vooruitgang. Ik voelde me eigenlijk geen van beiden.”
Bijzondere vissen
Bijzondere vissen “De minorstage van Social Work volgde ik bij de reclassering in Zwolle, en in het begin voelde ik mij daar best onzeker. De sollicitatieprocedure was zwaar; eerst moest ik allerlei capaciteitentests maken en van de vijftien kandidaten die dat haalden mochten maar twee studenten stagelopen. Uiteindelijk werd ik dat samen met een meisje.
De cultuur in die organisatie was heel zakelijk en wit; ik was daar de enige getinte persoon die ook nog eens niet uit de omgeving kwam. Maar, dat was juist in mijn voordeel! Ze zagen dat ik heel leergierig was en goed kon communiceren met cliënten, omdat die voornamelijk dezelfde leeftijd en achtergrond als ik hadden. Andersom vonden cliënten het juist prettig om met mij in gesprek te gaan omdat ik vroeger ook een ‘straatjochie’ was. Daardoor kon ik ze goed peilen en in bedwang houden. Ik kreeg steeds uitdagendere casussen, en ik mocht uiteindelijk helemaal zelfstandig werken. Het is mooi om te ontdekken dat je van toegevoegde waarde bent voor zo’n organisatie, en te beseffen dat zij niet kunnen wat jij wél kan. Ook al had je dat eerst niet verwacht. Dat soort ontdekkingen moet je gebruiken om jezelf te empoweren. Je bent een bijzondere vis in de zee, en je bepaalt zelf door welke visser je gevangen wilt worden.
Denk niet in onzekerheden en beperkingen. Je kunt in onze maatschappij zijn en doen wat je wilt, op welke manier dan ook. Het is altijd je eigen brein dat je tegenhoudt, en je moet jezelf kunnen bekrachtigen of het nou op stage is of tijdens een toets: je praat jezelf neer en je praat jezelf omhoog.
De stage bij de reclassering heeft me veel discipline en verantwoordelijkheidsgevoel gegeven, maar ik heb wel confronterende momenten gehad: dan struggelde ik met de vraag: ‘zit ik hier wel aan de juiste kant van de tafel?’ Ik wilde namelijk iets betekenen voor cliënten maar het voelde soms alsof ik ze moest straffen voor iets waarvoor ze al gestraft waren. Daardoor kwam ik weer in een dilemma met mezelf, omdat ik beide kanten begreep.”
Zelfreflectie
De organisatie was heel tevreden over mij, en ik mocht er blijven. Maar het werk kwam op een gegeven moment té dichtbij. Ik besloot om er na mijn stage niet mee door te gaan. Geloof me, ik heb in mijn leven heel veel shit meegemaakt. En daarom moest ik van mezelf naar een psycholoog, om toch eens te praten en dat allemaal te verwerken.
De gesprekken vonden middenin de sombere coronapandemie plaats, en die psychologe haalde van alles bij me naar boven waar ik ‘opeens’ over na moest denken. Er ontstonden allemaal problemen in mijn hoofd, en ik kwam in een emotionele rollercoaster terwijl ik er eerst juist goed mee omging. Daarom ben ik na een paar gesprekken gaan letten op hoe zij precies werkt, en het enige dat ze deed was me laten reflecteren op m’n leven. Alleen heeft zij een geheimhoudingsplicht, heeft ze ervoor gestudeerd en krijgt ze ervoor betaald. En ze heeft een bepaald talent of gave dat ze precies weet waar ze op in moet spelen en waar niet; dát kan ik ook bij mezelf, bedacht ik!
We worden aangespoord door internet en social media om onszelf constant te vergelijken met anderen, en ik denk dat heel veel mensen daardoor worstelen met hun identiteit. Je hoort mensen tegenwoordig praten over de invloed van ‘het systeem’. Tuurlijk, er zijn verschillende systemen zoals regels en wetten, maar die zijn al gevormd. Wat wil je eraan doen?
Voor voetbalicoon Christiano Ronaldo wordt in Saoedi Arabië de wet aangepast zodat hij ongehuwd bij Al-Nassr kan voetballen. Je kunt je boos maken en afvragen waarom een land dat voor hem doet, maar je kunt het ook omdraaien: door wat hij bereikte in de voetbalwereld wordt zelfs een wet voor hem aangepast. Iedereen heeft invloed op zijn eigen leven. Als je daar niet gelukkig mee bent moet je jezelf afvragen wat je kunt doen om dat te veranderen. Dat betekent ook dat je de dingen die je niet kunt veranderen moet accepteren én loslaten. Mede door de opleiding weet ik nu precies wat ik wil en wat niet.
Na mijn stage bij de reclassering ben ik jongerenwerk gaan doen, en hielp ik gemeentes en andere instanties met het organiseren van activiteiten. Dat ging heel goed, blijkbaar opende ik deuren voor andere mensen. Maar daardoor voelde ik mezelf weer een soort visitekaartje voor anderen. Ik wilde juist vanuit mezelf iets doen, en daarom ben ik gestart met mijn eigen jongerenplatform.
Door de komst van REIGN sluit alles in mijn leven nu mooi op elkaar aan. Uiteindelijk heb ik er mijn passie van gemaakt. Nu zit ik in een levensfase dat ik toffe dingen kan doen met de ervaringen en levenslessen die ik als kind heb gehad.
Platform REIGN
Deze lente lanceert Dio zijn eigen platform REIGN. Het staat voor overheersen en de regie leren nemen over jezelf. Via zijn platform wil Dio door middel van sportieve en culturele evenementen kansarme gezinnen en jongeren op Curaçao empoweren. Voor juli staat een groot voetbaltoernooi op de agenda dat langs het water bij Maripampoen zal plaatsvinden. Online schenkt hij middels REIGN aandacht aan lokale ondernemers en kunstenaars die producten aanbieden, en realiseert hij een eigen kledinglijn. De opbrengsten daarvan gaan naar arme gezinnen.
Volg @reignurlife op Instagram als je op de hoogte wilt blijven van Dio’s werk.
Tekst: Reinhilde van Aalderen
Foto: Gerben Rink
