Tweedejaars Communicatiestudent Roy Postema publiceert video’s op Youtube waarin hij alle ‘ins en outs’ over het Eurovisie Songfestival bespreekt. Daarnaast werkt hij als webredacteur voor ESC United, een internationale community voor Songfestival-fans. Vanuit het perscentrum in Liverpool, de Britse stad waar het grote evenement dit jaar plaatsvindt, deelt hij al zijn ervaringen.
Hallo, mijn naam is Roy en ik ben fanjournalist bij het songfestival!
Ik werk nu ongeveer 5 jaar voor de internationale fanoutlet ESC United. Dit is een website waar we artikelen voor schrijven, een YouTube-kanaal met 30k subscribers en een forum waar veel van onze fans kunnen chatten over allerlei dingen omtrent het songfestival. Daarnaast hebben we uiteraard ook alle socials! Met name Twitter en Instagram zijn belangrijke bronnen voor engagement. Ik ben bij het team gekomen als on-screen persoonlijkheid die vaak te gast kwam in livestreams en video’s. Iets later ben ik ook reviews en artikelen gaan schrijven voor de website.
Elk jaar hebben wij te dealen met de overkoepelende organisatie, de EBU. Zij organiseren alles omtrent het songfestival in samenwerking met de nationale zender die dat jaar organiseert. Zij bepalen ook het aantal accreditaties dat vergeven wordt. Vorig jaar was het vanwege covid een erg laag aantal. Dit jaar hadden de fanmedia meer geluk en mochten wij zelfs 6 perspassen verdelen onder elkaar! Dit betekende dat ik dit jaar eindelijk ook het fysieke perscentrum in mocht om daar verslag uit te brengen van het songfestival. Helaas hebben ze de eerste week aan repetities nu verborgen gehouden waardoor er veel complicaties voor ons optreden. Ook mag er niet meer gelivestreamd worden vanuit het perscentrum. Dit was voor ons erg lastig omdat wij vooral bekend staan om onze deskundige analyse in de livestreams.
Hierdoor moeten we veel improviseren en zit mijn baas alsnog veel op zijn hotelkamer te livestreamen. Ik zit op datzelfde moment in het perscentrum analyses te maken van de repetities in de vorm van artikelen. Erg lastig aangezien je elk optreden één keer ziet voor 3 minuten waarna er maar zo’n 40 seconden tussen zit voordat de volgende optreedt. Typen en kijken tegelijkertijd dus.
Het is erg bijzonder om in het perscentrum aanwezig te mogen zijn. Zo zie je onder andere ook de teams van RTL Boulevard en De Telegraaf rondlopen en zijn er veel nationale outlets van verschillende landen aan het werk. Ook interessant om te zien hoe elk land te werk gaat. Zo vragen bijvoorbeeld de Grieken graag aan andere journalisten naar hun meningen en zo werken de Esten liever alleen. Elk jaar wordt het songfestival gesponsord door meerder bedrijven. Die krijgen ook allemaal een plekje in het perscentrum om de hardwerkende journalisten op hun gemak te stellen. Dit jaar is er bijvoorbeeld een Bailey’s kraampje waar iedere journalist elke middag een gratis Bailey’s cocktail mag halen. Je kan zo veel koffie, thee en water pakken als je wil, er is een mogelijkheid om wat salade om te scheppen en er zijn kleine ruimtes ingericht om video’s op te nemen. Ook is het belangrijk om veel te netwerken. Tussen de repetities door wordt er veel gebuurt bij elkaar en worden gedachtes uitgewisseld en geruchten besproken.
Een groot verschil tussen de fanmedia en de grote nationale media is dat de fanmedia veel van hun interviews in de eerste week afwerkt en dat de grote nationale media eigenlijk alleen maar in de tweede week langs komt en veelal alleen hun eigen artiest volgen. Dit jaar was dat niet anders, behalve dat wij nu de hele stad door moesten crossen richting hotels en andere ingerichte plekken om de verschillende artiesten te mogen interviewen. In principe hebben wij één persoon als hoofdinterviewer die dit fantastisch doet. Ik sta op onze lijst als reserve interviewer voor als het niet helemaal lukt zoals verwacht. Ik heb vorig jaar de artiesten van het grote songfestivalfeest al kort mogen interviewen, alleen werd je daar enorm beperkt tot 3 vragen en interviews die het liefst maar 1 of 2 minuten duurden. Doordat ik nu onze reserve was kreeg ik toch nog de mogelijkheid om de artiest van Duitsland te mogen interviewen! Erg tof om te doen en enorm leerzaam.
In de avond is het belangrijk om even alle stres van de dag weg te werken. Gelukkig weten Eurovision fans en pers enorm goed hoe je een feestje moet bouwen. Ook hier is het belangrijk om je gezicht te laten zien, te netwerken, te dansen, plezier te maken, maar vooral ook niet té wild te doen omdat de volgende dag gewoon weer een drukke dag wordt!
Verder draait alles om het maken van content. Zo worden er de hele dag door filmpjes en foto’s gemaakt voor op de socials. Overal waar we heen gaan of uitgenodigd worden, wordt er direct gedacht in: “Wat kunnen we hier nog extra uithalen om nog meer content te creëren?” Ook proberen we bij de halve finales reacties te maken op de landen die kwalificeren en zitten we ook bij de finale voor de camera om onze fans te voorzien. Een erg toffe ervaring om bij te mogen zijn!
Nog over de hosting zelf en andere Eurovision dingetjes:
Liverpool is tot nu toe een fantastische hoststad. De hele stad is aangekleed in de logo’s en kleuren van dit jaar. Elk restaurant heeft geel, roze en blauw in hun interieur verwerkt op een bepaalde manier; overal hangen vlaggen en ballonnen en de locals zijn enorm vriendelijk en geïnteresseerd. Dit is een enorm contrast met Turijn vorig jaar waar het bijna leek alsof ze zich enigszins schaamden voor het feit dat het songfestival in hun stad gehouden werd. Liverpool pakt daarentegen groots uit en doet het erg goed. Natuurlijk zijn er ook verbeterpunten, met name crowd control, maar in grote lijnen gaat het erg goed.
Als we het hebben over Nederland is het natuurlijk jammer dat we niet door zijn naar de finale. Wel moet er gezegd worden dat dit in de fan-community gezien werd als één van de sterkste halve finales ooit en is er een nieuw systeem van kracht die niet meehielp. Nederland had namelijk al de artiesten en het liedje gekozen voordat er een nieuwe regel aangekondigd werd. In de halve finales worden de finalisten alleen nog maar bepaald door de televote (de mensen thuis) en stemmen de jury’s van de verschillende landen niet meer. Ballads en langzamere liedjes doen het vaak stukken beter bij de jury’s dan bij de televote. Natuurlijk was er heel veel drama voorafgaand aan het songfestival. Natuurlijk zal dit in de hoofden van Mia en Dion meegespeeld hebben, maar de gemiddelde stemmer uit bijvoorbeeld Kroatië zal hier helemaal niks van meegekregen hebben. In Nederland hebben wij ten slotte ook erg weinig meegekregen van de enorme controverse omtrent de inzending van Polen die door bijna de hele bevolking verafschuwd werd. Al met al moet dit jaar gezien worden als een mooie leerschool waarbij we niet elk jaar het zelfde recept opnieuw moeten willen proberen. Ik denk dat er intern zeker gekeken wordt naar verbeteringen en ik ben hoopvol voor de toekomst!
Bron foto’s: Roy Postema
