Ze staan overal op Windesheim: printers. Grijze apparaten, beplakt met het vrolijke gezicht van een student met een rood jasje die al heel lang geleden is afgestudeerd. Ernaast een grauwe kast met papier en enveloppen met het logo van Windesheim. Ze zijn geliefd en worden verfoeid. Papier dat vastloopt, een onbekende error, of een printopdracht die wel gegeven is maar ergens verdwenen is. Opgelost in een digitale wolk.
Er wordt minder geprint. Een aantal jaren geleden was dat anders. Als ik op vrijdagmiddag bij de repro liep kreeg ik direct zicht op wie wij zijn als mens als het buitenste laagje beschaving verdwijnt. Dat laagje viel weg als groepen studenten een gezamenlijke studieopdracht moesten afronden en niet te vergeten, uitprinten. Er was altijd wel iemand die nog niet klaar was en een ander die niet op kwam dagen en de rest liet zitten. En dan haperde de printer soms ook nog of viel de belangrijkste tabel net van de pagina af.
Verlangen
Onlangs was ik met studenten aan het praten over hun verlangen. Iets wat diep van binnen in hen omgaat. Wat aan de buitenkant niet zomaar te zien is. Wat ze zelf ook niet altijd heel bewust beleven. En wat ook niet te vinden is als je scrolt door hun verhalen en foto’s op sociale media. Want: niet alles is in beeld te vangen. En iets wat je diep van binnen verlangt is ook van een andere orde dan een vrolijke foto met dansende vrienden in de avondschemer van het bevrijdingsfestival.
Aan het eind van het gesprek vroeg ik de studenten om rond te lopen op Windesheim en dat verlangen van hen op de foto te zetten. Als je rondloopt, waar zie jij dan iets wat jouw verlangen verbeeldt? Wat daarmee te maken heeft?
Ze liepen een kwartier rond en kwamen om de beurt terug en lieten een foto zien. Een van de studenten had een printer gefotografeerd. Ze zei erbij: ‘Ja, het is mij niet goed gelukt, ik heb alleen foto van een printer…’
Pushen
Een printer als beeld voor een diep verlangen? Ze schreef erbij: ‘Ik verlang naar de rust in mijzelf, die ondanks de drukte aanwezig mag zijn. Dat geeft mij ademruimte en dan kan ik weer door. De printer zegt mij: je mag me duwen en pushen wat je wilt, maar ik doe het rustig aan.’
Mijn tip: kijk af en toe naar zo’n printer en herhaal de woorden van deze student.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
