Ik hou van die stinkende kringloopwinkels. ‘Waar heb je die gekocht?’ ‘Ah, die is vintage.’ Het is een heerlijke zin om te zeggen. In Leeuwarden hebben we er slechts een paar die hip genoeg zijn om te bezoeken. Maar hoe hip ze ook zijn, ze ruiken allemaal hetzelfde. Deze zomer had ik nieuwe jurkjes nodig, want ik moest me voorbereiden op 40 graden, strand en tanlines. De portemonnee eiste goedkoop, dus daar begon mijn zoektocht. Al gauw had ik door dat ik het in Leeuwarden niet ging redden, dus ik sleepte mijn huisgenoot mee naar Groningen: het kleine Amsterdam van het noorden.
We zouden alle kledingwinkels een kans geven. De grote winkelstraat schreeuwde SALE, SALE, SALE! De Zara, Stradivarius, Weekday, Bershka… je kent het wel. Rekken vol €1 en ‘Laatste kans’. Ik dacht aan mijn bankrekening en aan de stank, de wasmachine. Ineens maakte het mij niet zoveel meer uit.
In de Stradivarius ging ik het pashokje in met vijftien items en ik liep de winkel uit met zes. Voor minder dan vijftig euro! Ik had de smaak echt te pakken. De Monki moest tegen het einde van de maand haar deuren sluiten en lokte mij naar binnen met haar prachtige spiegelwand en wolkentassen. Ik gun ze mijn geld, dacht ik. Tegenwoordig verhuizen namelijk alle winkels naar onlineland, ook in Leeuwarden. Dat ik mijn kleding niet kon ruilen vond ik niet erg, het was maar dertig euro. Aan het einde van de dag gingen we met vier volle tassen het terras op. We waren kapot van al dat passen, rennen, sjouwen, winkeltje in, winkeltje uit.
Met een biertje in de hand drong het tot me door: wat is die fast fashion industrie toch giftig. Ik leek wel bezeten door die prijzen. Met een volle buik van schuldgevoel pakte ik mijn tassen uit. Zo mooi waren de meeste items niet eens… en de gele foundationstrepen moesten er ook nog uit gewassen worden. Volgend jaar skip ik de sale en wil ik weer kunnen zeggen dat mijn jurkjes vintage zijn.
