Marianne Timmerman is met ingang van dit nieuwe collegejaar columnist voor WIN. Ze is op Windesheim werkzaam als studentendecaan binnen het domein Gezondheid & Welzijn. Haar eerste column gaat over de ‘sticky campus’, een begrip dat ze onlangs tegenkwam in een beleidsstuk.
Bij het horen van de woorden “Sticky Campus” gingen mijn gedachten meteen uit naar plakkende vlekken op de vloer, trapleuningen met prut en stiekem verstopte kauwgomplakken onderaan het collegemeubilair. Niet echt iets waar ik blij van word. Maar nee, gelukkig, het gaat over een campus waar de studenten zélf willen ‘blijven plakken’.
Er was een tijd dat de jongelui ’s avonds het ouderlijk huis ontvluchtten om onder een lantarenpaal bij elkaar te komen om zo al plagend en flirtend de levenskunst te ontdekken. Er was een afgesproken plek waar ze zich met elkaar en het leven verbonden en zich veilig voelden door samen te zijn.
Toegegeven, er groeit een generatie op die het de laatste jaren niet als vanzelfsprekend heeft meegekregen om samen te komen met anderen. Ik hoor dit gemis regelmatig voorbijkomen in mijn spreekkamer. Meer dan de helft van de studenten moet (veelal) noodgedwongen thuis blijven wonen. Het huidige beeld is dat het met een groot aantal studenten niet goed gaat. We spreken over stress, eenzaamheid en erger en vervolgens trekken we ons weer snel terug in de schijnveiligheid van ons eigen wereldje en dit rukt ons als samenleving steeds verder uit verbinding.
Ik vrees echter dat het neerzetten van een paar lantarenpalen niet meer het gewenste effect heeft. Een campusomgeving moet voldoen aan hoge eisen. Het moet er aantrekkelijk uitzien en voorzien zijn van alle gemakken waar studenten behoefte aan hebben. Gemeenschapszin, het erbij horen en samenzijn moet bevorderd worden. Jaja… Maar wat vinden de studenten zelf? In een gemiddeld studentenhuis is het redelijk sticky in de letterlijke zin van het woord en dat staat een gezellig samenzijn meestal niet in de weg. Integendeel!
Dichter bij jezelf, dichter bij elkaar en dichter bij de wereld.
Er wordt hard gewerkt om de Windesheim campus nog aantrekkelijker te maken en er zijn overal plekken waar we elkaar kunnen ontmoeten en beter leren kennen. Om te ontdekken dat we in wezen hetzelfde zijn, met alle onzekerheden en onvolkomenheden die we nou eenmaal hebben of onszelf aanpraten.
Kunnen we het tij keren? Een ‘Sticky Campus’ creëren volgens de hoge eisen is in ieder geval een mooi begin, maar zijn we vervolgens bereid om echt samen te komen? Wat is dat ongrijpbare ‘sticky iets’ wat ons onderling verbindt en waar zit ‘m dan die kleefkracht in?
Marianne Timmerman-Hollander is studentendecaan voor het domein Gezondheid & Welzijn
