Van boven had ik mooi zicht op het auditorium, de grote collegezaal in het hoofdgebouw. Meer dan de helft van de oranje stoelen was bezet. Ik zag hoe sommige studenten aandachtig luisterden naar de docent, anderen dwaalden wat rond in hun eigen gedachten zo leek het. En een paar zag ik op hun laptop bezig in een webshop, vooral luisterend naar hun behoefte aan nieuwe kleren.
Auditorium betekent letterlijk ruimte om te luisteren. Nu zit recht onder deze zaal ook een ruimte om te luisteren. Niet zo groot, minder opvallend en vaak een stuk rustiger. Terwijl het boven gaat over de arbeidsmarkt, nieuwe marketingstrategieën, onderwijsontwikkelingen of de verwelkoming van nieuwe groepen studenten, gebeurt er beneden zo goed als niets.
Dat wil zeggen, dat lijkt zo. Wie in het stiltecentrum gaat zitten zal merken dat ook daar van alles te beluisteren is. Een gedachte die zomaar bovenkomt. Of je voelt iets waar je normaal niet zoveel aandacht aan besteedt. Want: veel horen we niet door alle prikkels van buiten, afleidingen van schermen en mensen die overstemmen wat er van binnen in je omgaat. Wie de stilte opzoekt zal ontdekken dat daarin veel te horen is.
Stilte is daarom ook niet altijd fijn of makkelijk. Stilte moet je ook doseren: het vraagt gewenning om ermee om te gaan. Maar wie dat leert zal zichzelf een stuk beter leren kennen: waar word je blij van of verdrietig? Wat is het dat je dwarszit? Of wat gebeurt er met je als je niet steeds scrolt op je scherm?
Probeer het eens uit. Soms hoor je geluiden van buiten, stemmen uit de hal. Ze komen en gaan als de wolken die overwaaien. Je verveelt je misschien of ontdekt iets nieuws over jezelf of waar je mee bezig bent. Het is een oefening in luisteren naar jezelf en wat nou echt belangrijk is. Of wat er op het spel staat in jouw leven of de wereld om je heen.
Het stiltecentrum heet ‘Het Heim’. Thuis betekent dat. Weet je welkom.
Martin Jans, studentenpredikant op Hogeschool Windesheim
Re:link
