De veronderstelling dat we ons geluk zelf in de hand hebben veroorzaakt bij mij frustratie. Het idee is dat door de juiste inspanning te leveren het leven ‘maakbaar’ is. We weten dat de generatie studenten de druk voelt van deze maakbaarheid.
Echter, de oudere generatie (wat is oud?) moet ook mee kunnen blijven doen aan alle activiteiten en ontwikkelingen op de werkvloer en in de maatschappij. De ‘jongere van geest’, die leeft in een lichaam van inmiddels verouderde cellen, moet blijven functioneren als vanouds. Leeftijd en de daarbij behorende onvermijdelijke aftakeling van lijf en leden, lijkt onaanvaardbaar.
“Als je maar hard genoeg je best doet, kun je vitaal ouder worden en mee blijven doen.”
Wipkip
Maar ja, wat als de beloofde eeuwige jeugd door maakbaarheid en inspanning het aflegt tegen de genadeloos tikkende tijd? Niet iedere 55-plusser is geschikt om nog ongestraft op een wipkip te kruipen. Ook de hersteltijd van het brein heeft een langere remweg naarmate de jaren verstrijken. Niet eenvoudig om toe te geven, maar het is nu eenmaal zo.
Deze levensfase vereist nu eenmaal een andere leefstijl en is vooralsnog onomkeerbaar. Het lijf vertoont wat kreukels en kraakt hier en daar en je moet heel hard ploeteren om dit proces enigszins te remmen.
Het brein wordt confronterend minder snel, maar het waardevolle goud in de vorm van kennis en ervaring blijft met een beetje geluk!
Tja, we verwachten van onze jongeren dat ze alles moeten kunnen halen en van onze ouderen dat ze nog alles moeten kunnen doen. Zeker, er zijn ouderen die nog van álles ondernemen en jongeren die al hun ambities en dromen weten waar te maken. Dat is natuurlijk fantastisch, maar niet vanzelfsprekend.
Medisch label
Een begrenzing van lijf of brein wordt kennelijk pas als legitiem gezien als er een herkenbaar ánder medisch label aanhangt. Bizar als je het mij vraagt, alsof je je moet verantwoorden wanneer je niet (meer) aan alle verwachtingen kunt voldoen.
De optimistische kijk op maakbaarheid is dat je je eigen lot kunt bepalen door je stinkende best te doen, maar de realistische kant is dat aanleg en omstandigheden niet altijd te sturen zijn. Soms zit het mee, soms zit het tegen.
Laten we afspreken dat we onszelf en elkaar niet meer opfokken met die zogenoemde ‘alles-is-maakbaar-gekte’. Ambitie is prima, maar we doen wat we kunnen. Veel fijner toch?
Marianne Timmerman-Hollander is studentendecaan voor het domein Gezondheid & Welzijn
