Je zult het vast herkennen: alle ballen die je altijd moeiteloos in de lucht hebt gehouden, kunnen op sommige momenten in je leven plotseling op de grond vallen. Gedurende mijn hele leven heb ik veel ballen tegelijkertijd in de lucht gehouden. Denk aan te lange werkdagen, een gezin, studie, verenigingswerk en nog veel meer.
Maar ongeveer tweeënhalf jaar geleden kwam er een extra balletje bij: ik werd mantelzorger voor mijn ouders. Hoewel ik al eerder kortstondig mantelzorg had verleend tijdens ziekenhuisopnames van mijn ouders, was dit nu voor langere tijd.
Verdunnen
“Ik ben mantelzorger,” hoor ik ook regelmatig van studenten die ik begeleid of in mijn lessen heb. Ik heb altijd goed met hen meegedacht om hun studie tot een goed einde te brengen. Denk aan opdrachten op een ander moment inleveren, samen een studieplan maken met onderbrekingen of het ‘verdunnen’ van het programma. Of lessen inhalen op andere momenten. En ook mentaal ondersteuning geven, waarbij we altijd perspectief willen houden op betere tijden.
Nu bevond ik me echter zelf in de positie van mantelzorger. En had ik zelf behoefte aan ondersteuning. Ik heb gezien hoe we hier op Windesheim mee omgaan. Hoewel mijn situatie natuurlijk slechts een N=1 geval betreft, heb ik gemerkt dat collega’s begrip toonden voor mijn zorgtaken.
Opgemerkt
Zowel de collega’s van de Calo als anderen waar ik op Windesheim mee te maken heb. Mijn tijdelijke afwezigheid werd opgemerkt; ik ontving lieve kaartjes, bloemen en berichtjes thuis. Dit alles hielp me om mijn zorgtaken uit te voeren zonder me schuldig te voelen naar mijn werk of naar mijn studenten. Zelfs de studenten stuurden na het overlijden van mijn vader een lief kaartje.
Als nieuwe ervaringsdeskundige op het gebied van mantelzorg heb ik geleerd hoe belangrijk het is om gezien te worden en begrip te krijgen voor het even laten liggen van de ballen.
Fijn dat er dan begrip is voor het tijdelijk laten liggen van sommige werkzaamheden. En blijkt dat je in overleg veel zaken kunt regelen, zodat anderen geen of weinig last hebben van het feit dat jij er even niet voor 100% bent.
Vooruit kijken
Nu ik weer volledig meedraai is er ook nog aandacht voor de achterliggende periode en is er bij mij weer ruimte om vooruit te kijken.
De belangrijkste boodschap voor mij is: “Heb begrip voor mantelzorgers, geef ze ruimte en wees belangstellend. En maak goede afspraken over hoe verder, voor nu en straks”. En dan is er veel mogelijk.
Tot slot aan de studentmantelzorger: zoek je studiebegeleider op voor het maken van een plan, zodat je in elk geval enkele balletjes in de lucht kunt houden.
Cor Niks is docent psychomotorische therapie bij de Calo
