Ik geef nu ruim 16 jaar met veel plezier Engels bij BMR. Dit is feitelijk mijn derde carrière – voorheen was ik al eens vertaler en trok ik langs de theaters met theatergroep Femmage. Ik ben nogal veelzijdig van aard – noem het rusteloos, noem het geel.
En omdat mijn leeftijd (55) nog nét gunstig genoeg is voor een carrière nummer vier, vond ik het dit jaar tijd voor een zoektocht naar kansen binnen Windesheim – werkgever van de welhaast onbegrensde mogelijkheden – om nog eens een afslagje te wagen.
Omdat mijn passie nog steeds bij de kunsten ligt en ik daar ook een paar PPR-vakken in geef, maar er nooit een formele opleiding in heb gevolgd, besloot ik toelating te doen voor de docentopleiding Beeldende Kunst en Vormgeving bij ArtEZ.
Waardoor ik me opeens weer in de schoenen van de student bevond, naar meeloopdagen ging en een serieus toelatingsexamen moest doen. En vooral dat toelatingsexamen heeft mijn blik verscherpt op een aantal zaken waar onze eigen studenten mee te maken hebben, zoals cijfers en prestatiedruk.
Gutsen
Cijfers, bij ArtEZ doen ze daar dus niet aan. Is daarmee de prestatiedruk verdwenen? In het geheel niet! Ik ben inmiddels aangenomen, maar daar is heel wat tekenen, schilderen, gutsen, kleien en naaien aan vooraf gegaan om te voldoen aan de hoge eisen die bij ArtEZ gesteld worden.
Maar wat ik heb ervaren is: hoeveel energie je krijgt als je iets hebt gevonden wat je echt wilt, maar nog moet zien toegelaten te worden. Prestatiedruk doet vlammen! De dopamine en adrenaline die vrijkomen, wauw! Het is bovendien fantastisch voor je karakter en je zelfvertrouwen als je ervaart dat je bergen blijkt te kunnen verzetten en als iets waar je hard voor hebt gewerkt is gelukt. Dat gevoel gun ik elke student.
Maar ik ben me bewust van mijn geprivilegieerde positie. Ik wil dit weliswaar graag, maar dat is alles wat er vanaf hangt. Ik heb al een diploma, ik heb een leuke baan, mijn kinderen kunnen inmiddels redelijk voor zichzelf zorgen, mijn vriend is bereid voor mij te koken. Ik word ondersteund door mijn werkgever, de lerarenbeurs is aangevraagd, en nog iets: ik heb mijn puberbrein al enige jaren geleden kunnen uitontwikkelen.
Hoepels
Onze studenten hebben, veel meer dan ik, te maken met een onderwijssysteem waarin scholen pas geld ontvangen als studenten presteren. Dus worden zij door de benodigde hoepels gejaagd, waarbij het soms meer om de hoepels lijkt te gaan dan om het leren zelf. Een van die hoepels is de BSA, waardoor studenten niet meer mogen falen en ook geen tweede kans krijgen.
Zolang je inderdaad vlammend door je studie schiet heb je geen probleem. Maar hoe zit het met laatbloeiers? Mag je nog twijfelen? Is er nog ruimte voor een studententijd zoals wij die allemaal hebben gehad, die toch de mooiste tijd van ons leven was? Kost allemaal geld, oké. Maar daarmee investeren wij ook in ruimte voor de bredere ontwikkeling van jonge mensen, opdat ze maar betrokken deelnemers aan de maatschappij zullen worden.
Vlammen
Ik gun het elke student om te kunnen zoeken, iets uit te proberen, te falen en opnieuw te beginnen. En om zélf te kunnen beslissen of een studie bij hem/haar/hen past. Wat wij kunnen doen is die zoektocht ondersteunen, door echt met ze in gesprek te gaan over hun motivatie, over waar ze van gaan vlammen.
Van mij mag die BSA nu zo snel mogelijk op heel Windesheim worden afgeschaft. En voor wat cijfers betreft: vanaf september doe ik jullie graag verslag van een studentenleven zonder.
Ariane Niemeijer is docent Engels bij domein BMR en geeft daarnaast PPR-modules over kunstzinnige ontwikkeling
