Kacheltje aan, kerstmuziekje op en een acht uur durende haardvuurfilm op de televisie. In de middag hadden we al samen knakworstjes gegeten en nu drinken we warme chocolademelk met rum. Het is de eerste dag van december. Die valt op een koude, maar zonnige zondagmiddag. Alle kerstballen staan uitgestald op de bank. De takken van de nepboom steken we zorgvuldig in de houder. Mijn huisgenoot zingt heel serieus mee met haar favoriete kerstliedjes en ik moet lachen.
“Wat?” vraagt ze beledigd. “We zijn net een degelijk stel,” lach ik. De kerstboom opzetten, kerstliedjes, haardvuur, chocolademelk. We draaien dezelfde plaatjes als al die andere kerstmutsen. We zitten allemaal in dezelfde gezelligheidssleur. Maar toch, als het aan mijn huisgenoot had gelegen dan stond de boom er al in oktober.
“Te vroeg,” zei een collega gisteren. “Sinterklaas is nog niet eens het land uit.” Klopt. Ik vier geen Sinterklaas, en eerlijk gezegd vind ik dat een belachelijk feest. Waarom zou ik wachten tot de Sint zijn koffers pakt? Maar oktober vind ik ook wel wat vroeg. Dan hoop ik nog op een mooie nazomer, terwijl ik stiekem een aantal zakken pepernoten zit weg te werken.
Ik vind december fascinerend. Het is de maand waarin mensen sneeuw romantiseren terwijl ze zich intussen doodklagen over de kou. Waarin je jezelf overmatig volpropt met gourmet en wijn, terwijl je in januari klaagt dat je broek niet meer dichtgaat. We geven elkaar met kerst cadeaus die we massaal uit de Black Friday-deals hebben gesleept en beginnen het jaar met een lege portemonnee. We slepen dode bomen naar binnen en hangen er lichtjes en ballen in. Elk jaar weer. En hoewel ik er vaak om moet lachen, doe ik er net zo hard aan mee.
Ik vind het dit jaar heerlijk om mij mee te laten slepen. Ik beeld me dan in hoe iedereen hetzelfde doet: zich klaarmaakt voor de sneeuw, zich opwarmt bij de kachel, nieuwe sloffen koopt, glühwein drinkt en oliebollen bakt. Het brengt ons samen, dat is misschien wel het belangrijkste van allemaal. Ook als je, net als ik, deze kerst iemand moet missen die je pas bent verloren. Juist dan kan ik genieten van die absurde tradities de we elk jaar vrijwillig en automatisch, braaf herhalen.
Ik schenk mijn huisgenoot nog een mok chocolademelk in. Een scheutje extra rum, want het optuigen kan wel wat langzamer. Dan kunnen we er iets langer van genieten.
