De “nieuwsmijders” zijn een bekend fenomeen op de verschillende redacties die ik heb. Af en toe meldt iemand zich in de mail, vaak met een uitgebreide tekst, om duidelijk te maken dat alle informatie op krantensites, televisie en radio aan hem voorbijgaat. Dat schijn dan héérlijk te zijn. Het is natuurlijk een tikkeltje koket, dat soort berichten. Want als iemand echt zo autonoom is, gaat-ie ook niet de moeite nemen om omstandig aan mij te vertellen dat het nieuws volkomen langs hem heen gaat. Je hebt dan wel betere dingen te doen, me dunkt.
Maar ik snap wel waar het vandaan komt. Vlak voor de kerstvakantie zat ik met onze kinderen naar het Jeugdjournaal te kijken en ik vroeg me plotseling af of het onderhand niet tijd werd om een bunker te bouwen tegen bommen. De kinderen moesten lachen. Een dag later verscheen er een item in het nieuws over Duitsland, waar de overheid daadwerkelijk een bunkerplan aan het ontwikkelen is, voor het geval de oorlog uitbreekt.
Wat ik na dik tien jaar in media heb ontdekt, is dat er verschillende mensen zijn – geen kleine aantallen – die hun wereldbeeld exclusief baseren op wat ze voorgeschoteld krijgen in de digitale wereld en op de televisie. Dat is best zorgelijk, want ik begrijp dat je dan van het padje raakt. Als ik íets heb geleerd, in mijn betrekkelijk jonge leven, dan is het wel dat vooroordelen en angsten in een handomdraai verdampen als we elkaar ontmoeten. Dat klinkt wellicht een beetje zijig, maar dat is waar we behoefte aan hebben, iets minder volume, des te meer muziek. Gewoon praten met elkaar. Bij de ander op bezoek komen. Vragen stellen uit belangstelling zodat we iemand anders beter gaan begrijpen.
En vooral stoppen met de gedachte dat de wereld te doorgronden is door mediaconsumptie. Misschien zou dat een voornemen voor iedereen in 2025 moeten zijn: ontmoet minimaal vijfentwintig nieuwe mensen en ik beloof jullie… Je wordt er een ander en zelfs completer mens van.
