Een fascinerend aspect in het leven is dat we doorlopend ergens afscheid van nemen en aan iets nieuws beginnen en dat het blijkbaar nooit echt went!
Denk aan alle fases die voorbij komen in ons leven. Van peuterspeelzaal naar alle opvolgende klassen en scholen. Wellicht heb je al meerdere (bij)banen gehad? Mogelijk heb je al eens verhuizingen meegemaakt? Of zijn er vrienden(kringen) waar je afscheid van hebt genomen? En dan bedenk ik me de meer intiemere relaties die niet altijd stand hebben gehouden, maar die na verloop van tijd toch weer opbloeien met iemand anders.
Sporen
Zo komt er ook een dag dat je afscheid neemt van Windesheim als student. Dat betekent geen tentamens meer, geen deadlines, geen colleges. Voor sommigen voelt dat als een bevrijding, voor anderen als een sprong in het onbekende. Elk afscheid laat sporen na. De herinneringen, de (levens)lessen en de mensen die je hebt ontmoet, draag je altijd met je mee.
In tijden van bezuinigingen of vanwege overmacht zien we soms noodgedwongen deuren dichtgaan en komen we gevoelsmatig in doodlopende straten terecht. Vooral dat onbekende en niet te voorspellen aspect van wat er dan achter die andere deur verscholen zit is voor velen heel beangstigend.
Natuurlijk heb je de eeuwige avonturiers die het liefst met niks op pad gaan en gewoon wel zien wat de dag hen weer gaat brengen, maar heimelijk vinden de meesten van ons het toch wel prettig om een beetje te weten waar we aan toe zijn en daar een keuze in te hebben.
Loslaten
Komen en gaan zit overal, kijk alleen eens naar de seizoenen. Ieder voorjaar ben ik blij verrast dat alle bloemen weer de kop opsteken en de blaadjes zich weer fris groen uit de harde takken naar buiten wurmen.
Echter het ene einde is het andere niet, soms zien we het als groei en ruimte voor nieuwe mogelijkheden, soms als een onomkeerbaar verlies en volgt er een fase van rouw. Maar onvermijdelijk is er sprake van het omgooien van een vertrouwde routine. Ik noem dat loslaten en opnieuw verbinden.
De reden van verandering beïnvloedt hoe we ons daarbij voelen. Gaan we in de weerstand bij gedwongen verandering, trekken we de pleister er in een keer af, of beginnen we enthousiast aan een bewust gekozen nieuw begin?
Hoe het volgende hoofdstuk in ons leven eruit komt te zien is niet te voorspellen. Soms blijkt een gedwongen verandering achteraf een zegen, en kan een bewuste keuze ingewikkelder uitpakken dan gedacht.
Wat zeker is: Verandering is onvermijdelijk en onze reactie erop bepaalt hoe we ermee om kunnen gaan.
Perpetuum mobile
Telkens als we een deur achter ons sluiten, opent zich een andere. Het nieuwe wat op ons wacht is soms spannend, soms beangstigend, maar vaak vol ongekende mogelijkheden die we nog niet kunnen zien of bevatten.
En als een perpetuum mobile is het weer tijd om vooruit te kijken, om met vertrouwen en nieuwsgierigheid aan dat volgende hoofdstuk te beginnen, hoe spannend dat soms ook is.
N.B. Met deze column neem ik afscheid van jullie lezers. Het was mij een waar genoegen om deze serie te schrijven!
Voor mij begint er ook een nieuwe fase, spannend, maar ook goed.
Dank voor jullie aandacht en tot ziens!
Marianne Timmerman-Hollander is studentendecaan voor het domein Gezondheid & Welzijn
