Pastor Martin Jans schrijft elke maand een column over zijn werk als studentenpastor.
In het stiltecentrum
Op een bankje in het stiltecentrum maakte hij de veters van zijn schoenen los. Naast hem lag een gebedskleedje. Toen hij zijn Nikes uitgetrokken had zag hij opeens dat ik een nieuwe kaars neerzette. Hij vertelde dat hij nog wat te vroeg was. Zijn college was al afgelopen, maar pas over een paar minuten was het tijd om te bidden. Dat deed hij dagelijks, bidden, meestal alle vijf keer. Lukte dat niet, dan haalde hij dat later in, zo had hij dat geleerd. Hij had vrienden die ook wel eens een gebed oversloegen.
‘Hoe doen jullie dat eigenlijk?’, vroeg hij. ‘Bidden, bedoel ik’. Ik had hem verteld dat ik studentenpastor ben, en dominee in de Protestantse kerk. ‘Dat verschilt. Niet echt op vaste momenten, zei ik. Soms vaak ’s morgens, of ’s avonds. Of in de trein. Anderen doen dat weer anders, vooral samen of als ze alleen zijn op hun kamer. Soms met dezelfde woorden, vaak ook nieuwe’. Hij gebruikte een app voor de precieze tijden van de gebeden, kreeg ook een melding als het zover was. Wat hij mooi vond, zo zei hij, was dat als hij aan het bidden was, zoveel anderen dat ook deden. Dan voelde hij zich niet alleen, maar verbonden over de hele wereld.
In de klas hadden ze het er nooit over. Voor hem was zijn geloof belangrijk, hij dacht dat twee klasgenoten christelijk waren. Meer wist hij niet. Misschien durfden ze het niet aan hem te vragen, en zelf deed hij dat ook niet, vragen of iemand geloofde en hoe die dat deed. Hoe begon je daarover? Hij was bang dat anderen dan dachten dat hij ze wilde bekeren of dat ze weinig van de islam moesten weten.
’Sorry, nu moet ik bidden, straks begint mijn volgende college’ zei hij opeens. Terwijl ik de nieuwe kaars aanstak legde hij zijn matje op de grond neer. Hij draaide zich om. Mekka lag in de richting van de studentenadministratie.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
