Je studentenleven combineren met school kan best lastig zijn. Daar weet studente Josien Feitsma alles van. Deze week vertelt ze over haar verkeersirritaties.
Het was de dag van het verkeersexamen, ik weet het nog precies. Mijn meester had er moeite mee om groep 7, in afwachting van de uitslag, rustig te houden. De hoofdverkeersmoeder nam het woord; het was goed gegaan, bijna iedereen was geslaagd! Alleen ja, jammer; Josien had onderweg meer naar de verkeersmoeders gezwaaid dan achterom gekeken naar het eventuele verkeer. Ik was gezakt, ze konden me mijn verkeersdiploma niet geven. Wat een afgang op die leeftijd.
Het kwam goed met mijn zelfvertrouwen en verkeersveiligheid, op wat kleine ongelukjes na. Een keer gluurde ik dusdanig bij het huis van een vriendin naar binnen dat ik de stoeprand niet zag en – met mijn gitaar op de rug – een salto maakte. Een andere keer fietste ik met een groepje vrienden nét wat te gezellig te dicht bij elkaar dat onze sturen elkaar raakten, met noodlottige gevolgen. Daardoor weet ik nu hoe beton smaakt. Maar verder manoeuvreerde ik prima het verkeer door. Hoewel eerlijk: verkeer was er niet veel op het platteland waar ik opgroeide.
Het was tijd voor de volgende stap: rijles. Nooit eerder zat ik achter het stuur. Tenzij je de ritjes op een sneeuwscooter en tractor meerekent. Maar dan spreken we af dat we het er verder niet over hebben hoe (il-)legaal die waren zonder de daarvoor vereiste certificaten. Achter het stuur van een nieuwe, blikken leswagen voelde ik me direct veilig. Veel veiliger dan op mijn krakkemikkige studentenfietsje. Stoer croste ik door de bochten en met een gemiddelde van 20 km boven de toegestane maximumsnelheid wist ik zeker: het trauma uit mijn jeugd was ik kwijt. Oké, mijn rijinstructeur voelde zich genoodzaakt me te corrigeren. Hij had duidelijk niks met jeugdherinneringen.
Sinds ik als bestuurder in de auto zit erger ik me niet alleen aan de massale, roekeloze, wandelbrigade op weg naar Windesheim, maar begin ik ook in te zien dat ik zelf eigenlijk een hele vervelende fietser ben. Zo’n een die nét te laat haar hand uitsteekt, een die erachter komt dat haar fietsbel verdwenen is en vervolgens nooit een nieuwe koopt, een die altijd zelf de voorrang opeist en een die – sinds haar fietservaringen in Amsterdam – de stoplichten negeert.
Het is fijn dat ik het falen voor mijn verkeersexamen niet langer als een grote schaamte met me meedraag. Maar misschien wordt het tijd me in de auto én op de fiets maar eens te gaan gedragen.
Josien Feitsma is vierdejaars journalistiek.
Super leuke column!
Leuk Josien