Melissa in Moskou / 7: ‘Ik gourmette mijn buikje rond’

Elk jaar op kerstavond heeft mijn gezin dezelfde discussie: gaan we naar de kerstnachtdienst of blijven we thuis voor All You Need Is Love? Uiteindelijk wint Robert ten Brink het meestal van Jezus Christus en zitten we gezellig met het hele gezin te janken voor de buis.

Dit jaar werd deze discussie zonder mij gevoerd, want ik zat immers in het verre en koude Rusland. Geen kerstnachtdienst en ook geen All You Need Is Love voor mij. Aangezien kerst hier op 6 januari gevierd wordt, had ik gewoon les en daarbovenop nog bakken huiswerk. Even terugvliegen was natuurlijk veel te duur en eigenlijk wilde ik ook wel een keer een witte kerst meemaken. Nee, ik zou kerst hier vieren, of eigenlijk, we zouden na de les naar de stad Kazan vliegen met een groepje vrienden en daar kerst vieren.  

Tenminste, dat is wat ik mijn familie heb verteld. 

Liegen tegen opa en oma
Al in oktober had ik van mijn lerares te horen gekregen dat ik vrij mocht op kerst als ik dat wilde, en ik had mijn broer gevraagd om het geld voor te schieten voor een vliegticket naar Nederland. Twee maanden lang wisten alleen mijn tweelingbroer Sander en mijn zusje Eline dat ik naar huis zou komen. Twee maanden lang loog ik keihard tegen mijn oma, mijn opa, mijn ouders en de rest van de familie. Hoe jammer ik het vond dat ik niet bij het kerstdiner kon zijn en hoeveel ik ze zou gaan missen tijdens deze dagen.  

Al zolang ik mij kan herinneren vieren wij Kerstmis altijd met de hele familie. Mijn gezin, mijn oma en opa, al mijn tantes, ooms, nichtjes, neefjes, aanhang, allemaal aan een grote tafel in het huis van mijn grootouders. Het ene gezin doet het voorgerecht, het andere de soep, weer een ander gezin het toetje en mijn opa en oma altijd het hoofdgerecht.  

Vierkante weilanden
Op 25 december zat ik midden in de nacht in een taxi naar Sheremetyevo airport. Ik was doodzenuwachtig. Rond een uur of elf zag ik, na vier maanden, mijn geliefde Nederland weer terug. De nette, vierkante weilanden, de glinsterende kassen, Amsterdam en in de verte de Noordzee. Ik had niet gedacht dat ik een simpel landje zo kon missen. De NS bracht me terug naar het noorden en ik genoot van al het bekende om mij heen. 

In Leeuwarden dook ik eerst onder bij de vriendin van mijn broer en fietste ik voor de eerste keer in vier maanden naar de Lachende Koe, het restaurant waar mijn broer werkt. Tussen alle mensen die genoten van het kerstdiner zat ik twee frikandellen met mayo weg te werken (hulde voor de koks) en toen was het zo ver. Ik stapte weer op de fiets en fietste naar het huis van mijn opa en oma. Ik zette heel stilletjes mijn fiets in de steeg en liep naar de voordeur.  

Lege stoel
Mijn zusje, die in het complot zat, ontving een maand geleden al een kaart van mij. Op de voorkant stond: сейчас я дома (nu ben ik thuis) en in de kaart stond: jullie dachten toch niet dat ik kerst zonder jullie ga vieren. Via een telefoonverbinding kon ik horen wat er allemaal gebeurde binnen en op die manier wist ik precies wanneer ik moest aanbellen. Ik stond al bijna een half uur buiten in de kou toen de familie eindelijk aan tafel ging.  

Mijn vader begon allereerst met een verhaal over hoe er in de joodse traditie altijd een lege stoel aan tafel staat, voor een vreemdeling die wil aanschuiven. Compleet toeval natuurlijk, maar echt handig, zo’n spontane lege stoel, voor een ‘vreemdeling’ die plots wil aanschuiven. Daarna was mijn zusje aan de beurt. Ik had haar verteld om de brief aan mijn moeder te geven, die het vervolgens hardop moest voorlezen. Dit is wat er toen gebeurde. 

Ik bleef vijf dagen in Nederland. Zag veel vrienden weer, knuffelde eindeloos met mijn ouders, gourmette mijn buikje rond, kocht een puppy (niet spontaan, mijn ouders hebben er goed over nagedacht) en genoot van alle gemakken van Nederland. Nog een maandje in Moskou en dan ben ik voorgoed thuis. Ik kan niet geloven hoe snel het gegaan is!