Na vier en een half jaar directeur van Windesheim Flevoland wordt Rien Komen lid van het College van Bestuur van de Aeres Groep. Jaren waarin Flevoland veranderde van een zorgenkind in een hogeschool die groeit als kool.
‘Toen ik daar binnenkwam was de grote vraag “gaan we het redden?” Het was erop of eronder. De school groeide langzamer dan verwacht, ze was onvoldoende bekend in de regio en de NSE-cijfers lagen ver beneden die van Zwolle – en dat is natuurlijk gek voor een kleine hogeschool. Mijn eerste taak was rust brengen in de tent. Het motto was “rust, regelmaat en resultaat”. De eerste twee jaar was ik bijna voortdurend buiten de school. Contacten leggen. Ik moest een “olievlekwerking” in gang zetten, ervoor zorgen dat er over Windesheim Flevoland gesproken werd. Buzz veroorzaken.’
‘De Associate degrees waren een gouden greep. Daarmee konden we twijfelaars vanuit het MBO verleiden om in te stappen. Dat is juist in deze regio van belang omdat hier veel gezinnen zijn waarvan de ouders niet op het hoger onderwijs hebben gezeten. Studeren is voor hen toch “vreemd”. We boden hun kinderen de mogelijkheid om een stapje te zetten, met “HBO op maat”. Ik denk dan ook dat dat succes in Almere zich niet zo maar laat “overplanten”. Twijfelende studenten – is het HBO wel iets voor mij? – heb je overal. Maar zeker de behoefte aan voltijd Ad’s lijkt me toch typisch iets voor de Randstad.’
‘Windesheim Flevoland moet scherp blijven. Op dit moment gaat twintig procent van de studenten van start voor een Ad. We trekken ook steeds meer studenten van buiten Almere. Maar als andere hogescholen hun kwaliteit opschroeven en zwaar gaan inzetten op Ad’s, kan ons marktaandeel ook weer teruglopen.
En als de BSA wordt afgeschaft, zoals het er naar uitziet, dan verdwijnt een belangrijke “drempel” in het gewone HBO en zou dat de interesse voor Ad’s onder druk kunnen zetten.’
‘Ik denk dat het langzaam tijd wordt om weer naar buiten te kijken. Iedereen, vooral het College en directeuren, zijn nu heel veel bezig met de Strategische Koers. Daardoor loop je het gevaar te veel “naar binnen gericht” te raken. Da’s onvermijdelijk, ieders tijd is beperkt, maar nu is het tijd om er een klap op te geven en de blikken – van het College, de directeuren én de docenten – weer naar buiten te richten. De wereld staat niet stil.’
Marcel Hulspas
Foto: Jasper van Overbeek
