Journalistiekstudent Daniël Joe Heemskerk zit liever in de bioscoop dan in een schoolbankje. Deze week bekeek hij:
Welcome to Marwen
Kunstenaar Mark Hogancamp (Steve Carell) heeft last van trauma’s. Om zijn angsten te verwerken creëert hij in zijn achtertuin het miniatuurdorpje Marwen, met de Tweede Wereldoorlog als decor. Met zijn poppen, gebaseerd op vrienden, ‘speelt’ Mark zijn angsten weg.
Klinkt als een zwaar verhaal.
Al vanaf de eerste scène wordt duidelijk dat Marwen een metafoor is voor Hogancamps trauma. Dat oorlogspiloot Hogie (Hogencamp zelf dus eigenlijk) wordt neergeschoten boven Marwen, staat bijvoorbeeld symbool voor zijn mishandeling en de nazi’s in Marwen staan voor de mishandelaars van Mark. Het is alsof je naar Toy Story voor volwassenen kijkt.
De kijker wordt meegezogen in zijn stresssyndroom?
De film laat inderdaad heel goed zien hoe een geluid of voorwerp iemand kan terugbrengen naar een traumatische gebeurtenis. Zo verandert een echte rechtszaak geleidelijk in Marwen, waar een slagveld plaatsvindt. Dit geeft ook aan hoe snel iemand met een trauma kan en wíl ontsnappen aan de pijnlijke realiteit.
Van dezelfde makers als Forrest Gump toch?
Klopt, dus dan weet je het wel: Welcome to Marwen is hartverwarmend én heeft een happy end, een echte feelgood-film. Uiteindelijk word je vanzelf vrolijk van Marwen, beloofd!
