Journalistiekstudente en filmfreak Michelle van der Molen steekt haar mening niet onder (bioscoop)stoel of bank. Deze week bekeek ze:
Green Book
Een behoorlijke dosis humor, met een zeer belangrijke boodschap. Deze ‘biopic’ gaat over de Afro-Amerikaanse pianist Don Shirley en zijn chauffeur Tony, die tijdens een roadtrip door het zuiden van de VS acht weken lang met elkaar zitten opgescheept.
Een feelgoodmovie?
Het is geen La La Land – er wordt niet gezongen – maar prachtig pianospel komt zeker voorbij. Het thema racisme is waar het in dit verhaal echt om draait. De Amerikaans-Italiaanse Tony moet de Afro-Amerikaanse én homoseksuele Don door het zuiden van de VS rijden, iets wat in de jaren zestig helaas risico’s met zich meebrengt. Er ontstaat uiteindelijk een mooie vriendschap wanneer Tony met eigen ogen ziet waar Don elke dag mee moet leven.
Een voorspelbare vriendschap?
De vrij lompe en analfabetische Tony moet eerst niks van Don hebben (“I’m not going to polish your shoes!”) en andersom kijkt de beschaafde Don nogal neer op Tony wanneer hij een portie gefrituurde kip met zijn blote handen naar binnen werkt. Ja, het is een beetje voorspelbaar dat de twee mannen als goede vrienden eindigen. Maar het is net als ‘Intouchable’: de weg er naartoe raakt je gewoon.
Hoe dan?
Het moment dat Don geëmotioneerd uitroept: “If I’m not black enough and if I’m not white enough then tell me Tony, what am I?” Het weerspiegelt de hele film. Don moet bijvoorbeeld tijdens zijn eigen concert naar buiten voor een toiletbezoek, omdat de wc binnen alleen voor witte mensen is. Kippenvel.
