Pastor Martin Jans schrijft elke maand een column over zijn werk als studentenpastor.
Luisteren
Ik zat in de trein, in de stiltecoupé. Soms wordt daar veel gepraat, dit keer niet. De zon scheen door het raam naar binnen en ik mijmerde wat over de dingen van het leven. De vrouw naast mij luisterde met haar ogen dicht naar muziek, ze had het geluid zo zacht staan dat ik het niet kon horen. Het was stil.
Plotseling hoorde ik een telefoon. De eigenaar, een man achter mij, had als ringtone een stevig housenummer geïnstalleerd. Het duurde even, maar hij vond zijn telefoon ergens in een tas en nam op. Ik dacht: ‘ik wil dit niet horen’. Of ik nu wilde of niet, ik was afgeleid en met mijn volle aandacht bij wat hij zou gaan zeggen.
Toen gebeurde er iets opmerkelijks. Met de telefoon aan zijn oor zei hij: ‘ja met mij, ik zit in de stiltecoupé. Dus ik kan alleen luisteren’. Daarna was het stil. Ik herhaalde voor mijzelf die ene zin die hij zei: ik kan alleen luisteren. Ik vond het briljant.
Het bleef ook echt stil achter mij. Ik dacht aan degene die hem opbelde. Hoe zou dit zijn? Dit kon niet gaan over wat er ’s avond op tafel zou staan. Dit zou geen onderhandeling worden over een arbeidscontract. Iemand belde de man op, met een vraag, met een verhaal, misschien om advies te krijgen. En hoort dan: ‘ik kan alleen luisteren’.
Ik bedacht me wat ik hem zou vertellen. Het zou gaan over een gevoel van onrust waarvan ik niet precies wist wat het was. En dat hij dan gewoon bleef luisteren. Ik kreeg van hem de tijd om te zeggen wat ik te zeggen had. Een onbekende die met mij wacht op de woorden die gedachten en gevoelens uitdrukken.
De man in de trein legde na een minuut of tien zijn telefoon weer weg. Hij had na zijn openingszin alleen nog kort gegroet, verder niets gezegd. Ik zat voor hem, met de zon op mijn gezicht. In stilte bedankte ik hem voor zijn luisterend oor.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
