Een tien
Ik had het niet voor mogelijk gehouden, maar het gebeurt gewoon op Windesheim, meestal aan het eind van de week. Ergens in een lokaal zitten studenten en een docent voor een begeleidingsuur, ze praten over hoe het gaat. De studenten geven dan een cijfer, een zes, een acht, of hoe ze zich maar voelen. En dan komt het:
‘Als je dan zegt, het is vandaag een acht, dan zegt de docent: hoe kunnen wij je helpen om daar een tien van te maken?’
Ik hoorde het van een student en kon het niet geloven. Deze docent stelt zijn studenten voor om na te denken over hoe je je levensgevoel kunt verhogen van een acht naar een tien. En dat aan het eind van de week ergens in een lokaal op Windesheim.
Mijn eerste gedachte: op zo’n moment mag je je handen dichtknijpen dat er überhaupt studenten zijn die hun leven een acht geven. Trouwens, op mijn middelbare school was een leraar voor wie een acht sowieso het hoogst haalbare was. Hij zei: een negen is voor de leraar en een tien voor God. Een onzinnige redenatie vond ik toen, maar ik begin hem nu beter te begrijpen. Wie zijn leven tijdens zo’n les op vrijdagmiddag een tien wil geven vraagt iets bovenmenselijks van zichzelf.
En niet alleen dan. Ik denk aan een student die heel hard zijn best doet om het met zijn depressie vol te houden. Die blij is met elk uur dat hij een zes kan geven. Of de student die zich net wat anders voelt dan de anderen en niet goed weet waarom: meestal een vijf. Aan de student die zichzelf vergelijkt met foto’s op Instagram en baalt dat het niet lukt om daar meer op te lijken. Ik moet er niet aan denken dat zij dan ook nog een docent hebben die hun verwachtingen van het leven tot onrealistische hoogtes opschroeft.
Het is knap lastig om te aanvaarden dat het leven niet perfect is. Dat wij niet perfect zijn. Dat het leven soms saai is, soms hard aanpoten of vervelend. Teveel berichten op social media geven ons al de illusie dat het leven altijd een tien zou moeten zijn. Dat is bijna nooit zo. Ja, als je de winnende goal maakt in blessuretijd. Als je die ene heerlijk lang in de ogen kijkt en je voelt zijn of haar lippen op de jouwe. Of als je scriptie eindelijk wordt goedgekeurd na maanden hard werken. Dan voel je je tien.
‘Het leven is een zeven’ las ik ergens. Dat komt dichterbij de waarheid. Wie zijn levensgevoel op vrijdagmiddag een acht geeft zit er al een vol punt boven. Ik denk: iets om samen heel blij om te zijn. Wees verder lief voor wie niet lekker in z’n vel zit (ga daar na die middag gewoon mee door) en onthoud dit: ook je docent is niet perfect.
Martin Jans is studentenpastor van Windesheim, ArtEZ en KPZ Zwolle
