Matthieu van Bekkum, student hbo-ict, studeert tot de zomer in de stad Padua, Italië. Voor win’ doet hij verslag van zijn belevenissen.
Er is hier in Italië sprake van een hittegolf, en die is van een andere orde dan de hittegolven die we soms in Nederland hebben. Afgelopen donderdag was er bijvoorbeeld een gevoelstemperatuur van 46 graden! Het is met name oppassen midden op de dag. Ik vertrek meestal ’s ochtends vroeg op de fiets naar het universiteitsgebouw, om daar overdag te werken aan een project, tot in de vroege avond. Daar is immers airconditioning. Op mijn kamer heb ik alleen een ventilator, zweten geblazen dus.
In de regio Veneto is er al een aantal mensen gestorven door de hitte, maar in heel Italië zijn absurd hoge temperaturen gemeten. Waarschijnlijk heeft het te maken met klimaatverandering. Gelukkig worden er op korte termijn koelere temperaturen voorspeld.
Einde in zicht
Nog een ruime week te gaan. Dan vertrek ik weer naar het koele Nederland. Afgezien van het project zijn alle andere studiezaken inmiddels afgerond. Het gaat nu erg snel en ik probeer er nog zoveel mogelijk van te genieten, zolang het duurt. De laatste tijd ga ik steeds meer om met mijn huisgenoten. Zo zijn we naar Belluno geweest, in de buurt van de Dolomieten. Ook gaan we regelmatig ’s avonds wat drinken bij Sotto Casa tegenover ons studentenhuis.
Erg gezellig natuurlijk, maar het is vreemd om te beseffen dat ik deze mensen misschien wel nooit meer ga zien. In ieder geval niet allemaal tezamen, aangezien we van overal over de wereld komen. Het is vreemd om mensen die veel hebben betekend tijdens dit halfjaar misschien wel voorgoed te moeten loslaten. Maar ook dat hoort bij Erasmus. En uiteraard kijk ik ook erg uit naar mijn thuiskomst.
Afscheid
Een aantal dagen geleden heb ik al afscheid genomen van mijn coördinator, professor Gilberto Filè. Een persoon die veel voor mij heeft gedaan gedurende mijn uitwisseling. Ik leerde hem al kennen in oktober vorig jaar, toen ik ook in Padua was om mij te oriënteren op de studie hier. Het grappige is dat hij vroeger ook een periode in Nederland heeft gestudeerd. Hij kan ook Nederlands en soms spreken we het een beetje. Zonder hem had ik me gauw verloren gevoeld in het Italiaanse onderwijssysteem. Daarom is het vreemd om nu afscheid van hem te hebben genomen. Met zijn afscheid voelt het einde heel dichtbij.
Gemaakte herinneringen
Komende week zal ik van nog veel meer dingen afscheid moeten nemen: mijn buurman, mijn kamer, vrienden en noem maar op. Een heel leven laat ik achter me. Eerst zal ik nog het project afronden en vervolgens zal ik beginnen aan de voorbereiding van mijn terugreis. Er zijn nog veel dingen die ik wil doen maar het gaat misschien niet allemaal meer lukken. Gelukkig is Padua niet overdreven ver weg en ik zal zeker weer eens terugkomen om de herinneringen die ik hier heb gemaakt te herbeleven.
Padua, bedankt voor deze tijd en collegastudenten bedankt voor het lezen van mijn blog. Tot in september op Windesheim!
