Opeens moest al het onderwijs online. ‘Een revolutie in onderwijsland’ wordt het al genoemd. Maar hoe bevalt die nieuwe manier van les geven eigenlijk? En hoeveel van die online manier van werken blijft er straks, na de coronacrisis, hangen?
Daarover bespiegelen we met docenten van Windesheim. Aan het woord is Klaas van der Kolk, docent recht, terrorismebestrijding en cybercrime.
Hoe gaat het met lesgeven?
Op dit moment zijn al de vakken die ik gaf nu ingericht, zo goed en zo kwaad als het gaat, als online modules. Het is goed om de studenten toch zo nu en dan te zien, of even te spreken. Niet dat dat altijd zo geweldig gaat, maar het komt goed op gang.
Is al die inspanning de moeite waard, naar je gevoel? Leer je ervan?
Het is zeker nuttig, dat durf ik nu al te zeggen. We hebben zicht om het onderwijs op verschillende manieren aan te bieden. Maar hopelijk komt de interactie er ook weer. Dat is wel gewenst. Praten, elkaar aankijken, zien wat men denkt.
Was de organisatie lastig?
Een kwestie van gewoon proberen en zien hoe het gaat. Er is veel overleg met collega’s waarbij best practices worden uitgewisseld. Het is wel wat zoeken, vooral het inplannen met collega’s en met studenten. Vroeg in de ochtend beginnen is het devies. Dus start om acht uur met telefoontjes, want de dag is zo voorbij.
Zijn de studenten goed mee te krijgen?
Dat gaat allemaal heel goed. Ze zijn zeer goed bereikbaar. Nog wel wat stil soms, maar na verloop van tijd komen de tongen wel los. Het is in elk geval nuttig om elkaar zo te spreken. Je weet wat er leeft. Wel goed om enkele vergadertechnieken af te spreken, anders praat iedereen door elkaar. Maar ook dat gaat zeer vlot.
Brengt het een verzwaring van de werkdruk met zich mee?
De werkzaamheden zijn wel meer geworden. Je moet zelf de boel inrichten, afspraken maken et cetera. Hopelijk wordt dat straks anders en zullen de roosters weer worden ingevuld door het roosterbureau. Iedereen heeft iedereen nodig. Dat is wel duidelijk. Samenwerking geeft verlichting.
Tekst: Marcel Hulspas
