Ik ben gek op olifantenpaadjes. Olifantenpaadjes zijn niet-officiële weggetjes voor wandelaars en fietsers. Weggetjes die een lange neus maken naar stijlvol aangelegde trottoirs, verkeersveilige versperringen en andere ruimtelijke creaties die vanachter de tekentafel zijn bedacht. Mensen willen nu eenmaal snel van A naar B. En wijkt een pad te veel van dat streven af, dan gaan ze hun eigen route maken.
Je kunt het olifantenpaadje ook zien als metafoor voor de alternatieve route die we op Windesheim met elkaar afleggen in deze Coronatijden. Toen de crisis ons begin maart in de greep kreeg, moesten we op zoek naar een simpel maar doeltreffend alternatief. Het was verrassend om te zien hoe snel we met elkaar de overstap maakten naar online lesgeven, coachen en samenwerken. In no time hadden we ons eigen olifantenpaadje aangelegd.
En toch… de snelste manier om van A naar B te komen is niet altijd de meest charmante. Ik vind het fijn om te merken dat studenten nog altijd op mijn deur kloppen als ze behoefte hebben aan taalbegeleiding, maar de beperkingen van online coaching worden zo langzamerhand ook voelbaar. Technisch gesproken is alles mogelijk: feedback geven in een Word-bestand, de vorderingen telefonisch doorspreken en in een e-mail eventuele vervolgafspraken maken, dus wat is feitelijk het probleem?
Onze beeldschermen, zo realiseerde ik me deze week, bieden ons een kijk op de wereld, maar voorkomen tegelijkertijd dat we er écht contact mee maken. Het is een beetje alsof je op stap gaat met een kaasstolp over je hoofd. Je ziet en hoort wel dingen, maar het dringt niet echt tot je door omdat je er niet wezenlijk deel van uitmaakt.
Sinds de coronacrisis zijn onze zintuigen flink op rantsoen gezet. Ik mis het gezoem van stemmen in de hoge entree, het koortsachtige gesprek bij de koffieautomaat na een moeilijk tentamen, de kleurige outfits van evenzovele kleurige mensen. Maar wat ik vooral mis, is zonder afspraak een vraag kunnen stellen, een oogopslag lezen, een stemming peilen. Een student via Teams vragen hoe het ermee gaat, voelt toch anders dan elkaar in levende lijve ontmoeten.
We hebben de eerste drie maanden nodig gehad om ons olifantenpaadje aan te leggen en het werk te continueren. Alleen, terwijl we daar mee bezig waren, zijn we ongemerkt van een kleurenfilm in een zwart-witfilm beland. We functioneren nog wel, maar de sjeu is er een beetje van af. Hoog tijd dus om onkruid te wieden en bloemen te zaaien, zodat ons paadje niet alleen de snelste route biedt, maar binnenkort ook weer de leukste.
Judith van der Stelt is schrijfcoach en dyslexiespecialist bij het Studiesuccescentrum Almere
