Louis Martan Letitre, eerstejaars student aan de lerarenopleiding Engels, vertelt het verhaal achter zijn tatoeages.
“Op de middelbare was ik anders, ik hoorde er niet bij. Toen kreeg ik ook nog eens Pfeifer. Er was iets mis met mij en daar ging ik kapot aan. Mijn tattoo herinnert me aan de depressie die volgde: ik wil er met trots op terug kijken. Want het was als een tunnel zonder licht aan het eind, maar ik ben er nog steeds.
Misery
In die tijd luisterde ik veel naar de band The Maine, het nummer Misery sleepte me door die moeilijke periode heen. Ze zingen dat ellende altijd zal proberen naar binnen te sluipen, maar dat je het kunt tegenhouden. Als je hard vecht, dan kom je er wel. Het streepje door het woord zegt: no more misery.
Op het moment zit ik in een burn-out, maar dit keer is het anders: ik heb erger meegemaakt, ik ben wijzer geworden. Ik heb goede hoop.”
Tekst: Silke Polhuijs
Foto: Gerben Rink
