Vandaag is de dag, dat ik weer rijexamen doen mag. Voor de tweede keer, dat wel, maar nog steeds hartstikke spannend.
Vorige keer, eind oktober, ging duidelijk vlekkeloos. Not. Het begon al toen ik de examinator voor het eerst aankeek. Een kleine man, nors, rond en met twee donkere kraaloogjes achter z’n brilletje. Hij had er duidelijk héél veel zin in. Vervolgens begon hij op een chagrijnige toon de punten op te sommen waarop ik bij mijn tussentijdse toets te laag gescoord had. Altijd fijn om zo aangemoedigd te worden. “Maar dat heb je geoefend, en vandaag ga je laten zien dat je het nu wel kan toch?”, eindigde hij zijn peptalk. Ja eh, dat hoop ik?
Nou ja, ik die auto ingestapt, mondkapje op. Maar ik mocht mijn eigen mondkapje niet dragen, nee, het moest het mondkapje van het CBR zijn. En omdat het vroeg in de ochtend was en de zon nogal fel scheen, had ik mijn zonnebril mee in plaats van mijn normale glazen. Elke brildrager voelt het al aankomen: dat kapje was natuurlijk veel te groot en mijn bril besloeg compleet. Toen zag ik helemaal niks meer. Heerlijk.
Vervolgens probeerde ik het ijs te breken. Bleek ook een slecht idee. “Ik vind dit altijd zo’n gek weggetje”, lachte ik voorzichtig. “Oh ja? Ik niet.” Oftewel: ‘Alsjeblieft, kraam niet zo’n onzin uit.’ Oh. Sorry. Ik hou mijn mond wel.
En toen, mijn pièce de résistance, het moment dat mijn hoop op een rijbewijs smolt als sneeuw voor de zon… We rijden vanaf een afrit een bocht in, ik moet linksaf, de rijbaan oversteken dus. Er komen auto’s van links, ik zocht naar het perfecte moment om ertussendoor te glippen. Daar! Tussen de stroom door, oké. Sta in de eerste versnelling, nog een keer extra kijken, links, rechts, links. Dit gaat prima. Ik zie waar ik heen moet. Yes, dit gaat goedkomen. En nu langzaam de koppeling loslaten, je voet bij het gaspedaal zetten en…
Terwijl ik mijn koppeling loslaat en langzaam de weg op glij, wijst de examinator naar de rechterkant. “Zorg je er wel voor dat je dáár uitkomt?” Huh?! Ik moest toch naar links?! Schrik. Stress. Verwarring. Naderende auto’s. En voor ik het weet stuur ik naar rechts. En kom netjes uit op de linkerbaan. Aan de verkeerde kant. Tja, daarna kon ik het natuurlijk wel vergeten.
Spookrijden op je rijexamen, hoe krijg je het voor elkaar. “Écht iets voor Sam”, kreeg ik te horen in mijn omgeving. Ook wel weer waar, en het heeft tenminste een goed verhaal opgeleverd. Mijn missie voor deze keer is om in ieder geval op mijn eigen weghelft te blijven, ik hoop dat jullie allemaal voor me duimen.
Samira Antonisse is eerstejaars student journalistiek
