‘Goed leven met dementie’ was de titel van een onlangs afgeronde minor waar studenten uit verschillende opleidingen aan deelnamen. Een van hen was Saxion-verpleegkundestudent Anita Klasens.
Kun je iets vertellen over de minor?
‘De minor heeft als doel de student inzicht te geven hoe we bij kunnen dragen aan een “goed leven met dementie”. Ik heb daarbij samengewerkt met studenten Logopedie en Social work.’
Verwarrend, of leuk?
‘Het interessante is dat zo verschillende inzichten naar voren komen. Als verpleegkundige ben ik snel geneigd om vanuit medisch oogpunt naar een casus te kijken. Studenten Social work en Logopedie doen dit juist niet waardoor ook ik tot nieuwe inzichten ben gekomen.’
Je hebt, begrijp ik, gekeken naar voorlichting aan mensen met dementie, en hun mantelzorgers, met een migratie-achtergrond. Kun je daar iets over vertellen?
‘Daar heb ik met een klein groepje gewerkt. Jan heining van Alzheimer Nederland was de opdrachtgever. Zij hebben voor mensen met dementie en een migratieachtergrond voorlichting ontwikkeld maar ze lopen er echter tegenaan dat deze groep moeilijk te bereiken is. De vraag aan ons was om do’s en don’ts in kaart te brengen zodat zij ook deze groep mensen de nodige voorlichting krijgt over dementie.’
En hoe was dat, wat kwam je zoal tegen?
‘Wat mij vooral verbaasd heeft en waar ik ook nooit bij stilgestaan heb is dat voor sommige culturen dementie iets duivels is. Zij schamen zich voor de ziekte en het klinkt dan ook vriendelijker om gewoon te zeggen dat het bij het ouder worden hoort.’
Weten ze de hulpverlening dan wel te vinden?
‘Wat voor ons vanzelfsprekend is, is voor iemand met een migratieachtergrond een grote puzzel. Vanuit het gevoel van wederkerigheid zijn zij gewend om bijvoorbeeld voor ouders te zorgen. Op het moment dat deze zorg te zwaar wordt weet deze groep vaak niet dat zij bijvoorbeeld thuiszorg kunnen inschakelen. Of ze weten het wel maar lopen vast in “hoe dan?”. Hierdoor blijft een overbelaste situatie bestaan. Pas wanneer het echt uit de hand loopt wordt de nabije hulpverlening ingeschakeld.’
Hoe kijk je op de minor terug?
‘Positief. Het heeft me vele handvatten gegeven om mee te nemen in mijn huidige werkzaamheden. Zo ben ik nu aan het onderzoeken hoe het woonzorgcentrum waar ik werkzaam ben een dementievriendelijke omgeving kan worden. Er moet nog veel gebeuren wil ons zorgstelsel de verwachte toestroom van zorgvragers met dementie goede zorg kan bieden.’
Tot slot, je studeert niet op Windesheim…
‘Nee. Ik volg de bachelor verpleegkunde bij Saxion. Ik was op het punt beland dat ik een minor moest kiezen en het aanbod van Saxion voor parttime studenten sprak mij niet aan. Dat is de reden dat ik een uitstapje heb gemaakt. Windesheim bood een minor waar ik blij van word.’ (MH)
