Mijn horoscoop heeft gesproken: ‘Zwijgen is vandaag de beste optie’. Natuurlijk kan die zin op iedereen slaan. Of je nu een stier, waterman of tweeling bent. Maar toch voel ik mij aangesproken door het universum. Hebben ze daar boven misschien door dat ik mijn mond maar niet kan houden? De lockdown maakt die spraakwatervallen van mij alleen maar erger. Ik begin zelfs tegen mijn planten te praten.
Tijdens een sollicitatiegesprek loop ik flink te zweten. Via de webcam, dus ze ruiken er niks van. Solliciteren vind ik vreselijk, laat staan online. Hoe moet je dan laten zien dat je écht een mensenmens bent? Ah fijn, het gesprek ging tóch goed: ik werd aangenomen. Waarop ik eruit floepte dat dat fijn was, en dat ik ondertussen enorme zwoksels had gekregen. Of ze dat niet kon zien?
Er zit gewoon geen rem op bij mij. Eerst denken, dan doen? HA, nee hoor. Gewoon doen. Voordat ik überhaupt bij de ouders van mijn vriend was geweest, wisten ze al van mijn bestaan. Niet als ‘vriendin van’, maar als de studente die columns schreef over schaamhaar en piemels. Je kunt het gesprek vermijden, niemand die er over begint. Maar mijn woorden tijdens de eerste kennismaking waren geloof ik: ‘Hoi, ik ben Michelle. Die van het schaamhaar. Hoe is het?”
Regelmatig check ik mijn mobiel, of ik niet toevallig mijn voicerecorder aan heb of word afgeluisterd door de Amerikaanse regering. Want dat zou pas problemen creëren. Door wie word ik straks nog serieus genomen, als ze mij hardop horen afvragen of IJsland dicht bij Antarctica ligt? Verder had ik gewoon een citoscore van 550, hoor. Vroeger.
Ik had mijzelf heel wat gênante situaties kunnen besparen, als ik die mond van mij eens flink zou aftapen én inderdaad zou zwijgen. Al is het maar voor een dag. Maar ook al wordt mijn sarcasme niet altijd direct begrepen, mijn gezicht wordt wel onthouden. Zonder duizend likes op Instagram, een bekende vlogger te zijn of ergens te veel mijn best voor te doen. Gewoon, door te zijn wie ik ben. Ik blijf voorlopig nog wel even praten.
