Melanie Hellendoorn, studente social work op Windesheim, had onlangs een bijzondere ontmoeting. Via een videoverbinding sprak ze met Koningin Máxima, over haar vrijwilligerswerk als maatje van een elfjarig jongetje.
Het gesprek was onderdeel van een digitaal werkbezoek dat Máxima bracht aan Kadera en Bindkracht10. Deze twee organisaties zetten zich in voor kwetsbare gezinnen met complexe problemen. Studente Melanie is vrijwilliger voor Kadera, ze was het afgelopen jaar ‘maatje’ van een elfjarig jongetje dat uit een moeilijke thuissituatie komt.
Gewoon een mens
“Ik werd pas twee dagen ervoor gevraagd of ik dit wilde doen”, vertelt Melanie over de ontmoeting. “Ik zei meteen heel cool ja, maar daarna heb ik wel gelijk mijn zus gebeld: moet je horen wat ik ga doen!”
“Voorafgaand aan het gesprek met Maxima dacht ik bij mezelf: ze is ook maar gewoon een mens. Maar op het moment dat we één op één contact hadden, dat duurde ongeveer tien minuten, was ik wel wat zenuwachtig.”
Wandelen met de hond
Ondanks dat het gesprek via Zoom ging, voelde het toch persoonlijk, vertelt Melanie. “Het was erg leuk, ze kwam heel lief over en ze maakte wat grapjes tussendoor. Ik merkte dat ze echt wilde horen wat wij als vrijwilligers te vertellen hadden.”
Máxima was vooral benieuwd naar wat een vrijwilliger kan toevoegen aan het professionele hulpverleningstraject waar het jongetje samen met zijn moeder en broertjes en zusjes in zitten. “Ik vertelde over wat we zoal samen deden. Leuke dingen, zoals bijvoorbeeld wandelen met mijn hond. Het jongetje en ik houden allebei erg van dieren, dus dat was echt een verbindende factor.”
Trots
“En Máxima vroeg wat ik daarbij het allerbelangrijkste vind. Ik antwoordde: dat je er voor diegene bent en op die momenten met niks anders bezig bent. Ik vroeg soms wel hoe het contact met zijn vader nu was, maar ik merkte dat hij van mij vooral onverdeelde aandacht wou. Hij heeft veel broertjes en zusjes en hij woont bij Kadera op een plek met veel andere gezinnen, dus het is allemaal nogal druk voor hem. Ik snap zijn behoefte aan gewoon eventjes een ijsje halen wel.”
Melanie kreeg achteraf een filmpje doorgestuurd, een korte samenvatting van het digitale werkbezoek. “Toen ik dat bekeek was ik toch best wel trots. Vooral omdat in dat filmpje precies de dingen uit het gesprek naar voren komen waar ik ook echt achter sta. Dus ik voel echt trots dat ik dit heb mogen doen. Deze ervaring pakt niemand me meer af.” (WvE)
